วันที่น้ำตานองเต็ม หัวใจ

อยากทำอะไรสักอย่าง

ที่จะสามารถ ระบายมันออกไป

แต่ก็ได้แต่ปลอ่ยมันไว้เฉยๆ

เวลาผ่านไป...





เพียงแค่เพลงเศร้า เพลงหนึ่ง


ทำน้ำตา



เอ่อล้น



ไหลริน

Intro
Dm Bb F C (x2)

Dm Bb
Leave me out with the waste,
F C
This is not what I do.
Dm Bb
It's the wrong kind of place
F C
To be thinking of you.
Dm Bb
It's the wrong time,
F C
For somebody new
Dm Bb
It's a small crime,
F C
And I've got no excuse.

-Chorus-
Dm Bb
Is that alright?
F C Dm
Give my gun away when it's loaded.
Bb
Is that alright, yeah?
F C Dm
If you don't shoot it how am I supposed to hold it?
Bb
Is that alright?
F C Dm
Give my gun away when it's loaded
Bb
Is that alright?
F C
Is that alright with you?

-End Chorus-

Dm Bb
Leave me out with the waste,
F C
This is not what I do.
Dm Bb
It's the wrong kind of place
F C
To be cheating on you.
Dm Bb
It's the wrong time,
F C
She's pulling me through.
Dm Bb
It's a small crime,
F C
And I've got no excuse.

-Chorus-
Dm Bb
Is that alright?
F C Dm
Give my gun away when it's loaded.
Bb
Is that alright, yeah?
F C Dm
If you don't shoot it how am I supposed to hold it?
Bb
Is that alright?
F C Dm
Give my gun away when it's loaded
Bb
Is that alright?
F C
Is that alright with you?

-End Chorus-

Dm Bb F C
Is that alright?
Dm Bb F C
Is that alright?
Dm Bb F C
Is that alright with you?
Dm
Is that alright?
Bb
Is that alright?
F C
Is that alright with you?

Dm Bb F C
No...

Dm Bb F C

วันก่อนได้แมคกลับมาแล้ว
เล่นกันจนดึกจนดื่น
วันถัดมาหยุดเรียนซะเลย...เลวจริงๆ

วันนั้นโดนไอ้ฮามาตี้ด่า ว่าเปิดเพลงในห้องเรียน
ก็เห็นว่าบอกไม่ใช้ห้อง ก็นึกว่าฟรีรูม ตูก็เขข้าไปทำงาน
เสือกด่า บอกดีๆ ก็ได้ ด่าซะเวอร์ นึกว่าไปตีหัวพ่อมันมา...แสรด

กลับมาก็แวะไปดูแมคที่ซ่อมไว้ ได้มาพอดี
แต่ต้องลงโปรแกรมใหม่หมด ทำนู่นทำนี่เสร็จ
ก็เลยนั่งดูหนังไปเสีย 6เรื่อง
ห่วยซะสอง โอ้ว...เสียดายเวลา

มีอะไรให้ทำอีกเยอะแยะ ที่ยังค้างคา
รวมทั้งงานจบ ต้องกระตือรือล้นหน่อยแล้ว
ความขี้เกียจ เริ่มมาเป็นละรอก...แย่จริง

จบและ

ป.ล.ไม่มีคอมใช้ ไม่มีเนตเล่นแม่งทรมาน วิทยุก็ไม่มี ทีวีก็ดูไม่ได ไอพอดแม่งก็ชาร์จไม่ได้ ไม่มีอะไรทำเลย ฯลฯ แห่งความไม่สะดวกสบาย เซ็งสุดๆ

ไม่ได้อัพบล็อกเลย
งานไม่ได้ยุ่งเลย

แต่ไม่มีกะจิตกะใจ
ไม่มีอารมณ์




พอมีอะไรจะเขียน
แมคก็ดัน.....พัง



ตอนนี้ส่งซ่อมอยู่
อีก 3อาทิตย์ถึงจะได้ครับ
โอ้วววว.....เซ็ง

ลาหยุดจนกว่าจะได้คอมคืนมา
มีอะไรจะเขียนอีกหลายเรื่อง
ก่อนที่จะยุ่งกับเรื่องเรียน แล้วไม่ได้เขียนอีก

ป.ล. เมื่อวานดูเด็กโต๋ไปอีกรอบ ซึ้งอย่างแรง...

เราก็เป็นเพื่อนกันไม่ดีหรอ

ก็ดี แต่แค่ทำไม่ได้.....

หลายครั้ง
ที่เราไม่เข้าใจการกระทำและความคิดของคนอื่น

แต่หลายครั้ง
เราก็ไม่เข้าใจแม้กระทั่งการกระทำและความคิดของตนเอง

บันทึกเหตุการณ์ช่วงเดือนที่ผ่านมา

• ส่งร่างโปรเจคผ่านแล้ว ส่ง 36 คน ผ่าน 11 คน
  แถมมีมาปรับตกคนผ่าน ปรับผ่านคนตกที่หลังด้วย
  แต่ก็รอดตาย ตลอดงานครับ ดีใจมากกกกกว้อย
  
  
• พอรู้ว่าผ่านปุ๊บ ตอนเที่ยงวิ่งไปซื้อ ipod nano ตัวอ้วนกลม
  มาเป็นของขวัญให้ตัวเองอุอุ แต่ใช้ point ที่สะสมไว้ซื้อ
  ก็เลยฟรี ไม่งั้นไม่กล้าซื้อแน่ๆ
  
  
• อยากเปลี่ยนธีมใหม่อีกแล้ว เพราะไปเจอธีมเจ๋งๆมาอีกหลายอัน
  แต่เสียดายธีมนี้ เพิ่งเปลี่ยนได้ไม่นาน ขอดองไว้ก่อนแล้วกันครับ
  
  
• ช่วงนี้ ทำอะไรแบบไม่ได้คิด หรือคิดแล้วแต่ไม่ได้คิดให้ตกก็ไม่รู้
  อาจจะทำให้เพื่อนบางคนเสียใจ เสียความรู้สึก
  แต่ขอบอกว่า สบายใจมากที่ได้ทำแบบนั้นลงไปครับ
  เราเหนื่อย...มาพักใหญ่แล้ว
  
  
• คิดไม่ออกแล้ว...
  
  
• จบครับ
  

ถ้ากุเลือกที่จะเก็บอะไรไว้
มันก็ไม่ผิด




ถ้ากุเลือกที่จะทิ้งอะไรไป
มันก็ไม่ผิด




ถ้ากุจะเลือกสิ่งที่ดีกว่า




ถ้ากุจะเลือกคนที่ดีกว่า




มันก็เป็นเรื่องของกุ




จริงๆ อย่างที่มรึงว่านั่นแหล่ะ




มันก็เรื่องของกุ




แต่ที่กุมาพูด มาถาม
ก็เพราะกุนึกถึงมึง




มากกว่า......







ตัวกุเอง


ป.ล.วันนี้วันเกิดอู๋ สุขสันต์วันเกิดว่ะ เรื่องไม่ดีๆ ก็ขอให้มันเป็นเรื่องเล็กๆ ไปแล้วกัน เก็บเรื่องดีๆ ไว้นึกถึงดีกว่านะ วันนี้เป็นวันของมึงนะว้อย อวยพรมึงจากใจว่ะเพื่อน สุขสันต์วันเกิดจริงๆว่ะ

จากซีรีย์ Grey's Anatomy
เพิ่งได้โหลดมาดูอาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง

ยังหาอัลบั้มไม่ได้ ก็เลยหาวีดีโอจาก youtube
มาแปลงเป็น mp3 ฟังแก้ขัดไปก่อน
ดาวโหลดไปฟังแก้ขัดกันได้ที่นี่เลยครับ

ป.ล.ตอนนี้ กำลังปั่นร่างเปเปอร์สำหรับพรีเซนต์โปรเจคอยู่ แต่ก็ปั่นแบบลวกๆ ไม่มีไฟเลย มึน อึน อะไรสักอย่างไม่รู้บอกไม่ถูก

meredith, i do love you.


don’t you see?
don’t you understand?


you’re the love of my life. i can’t leave you.
but you’re constantly leaving me.


you walk away when you want,
you come back when you want.


not everyone, or even friends,
but you leave me.


so i’m asking you. if you don’t see a future for us,
if you’re not in this, please..Please just end it,
because i can’t. i’m in it.




.
..
...
.....
put me out of my misery.


ป.ล.จากเรื่อง Grey's Anatomy
เป็นบทพูดที่น่าคิดจริงๆ...

จบงานวิชาการของนักเรียนในญี่ปุ่นไปแล้ว
รับหน้าที่ไปเป็นตากล้อง แล้วเอางานไปแสดงกะเขาหน่อย

ก็รู้สึกว่างานนอกคอกมากๆ พี่ปอยแกก็บอกเอาไปเหอะ
พอไปถึงจริงๆ แม่งนอกคอกจริงๆ คนอื่นเขามีแต่วิชาการ
เรานี่แม่ง อะไรเนี่ย ติสต์มาแต่ไกล...เหอๆ

เตรียมงานตัวเองก็เหนื่อย ไปช่วยเตรียมงานกับพี่ๆเขาก็ยิ่งเหนื่อย
เหนื่อยมากมาย แต่พี่ๆหลายคน คงเหนื่อยกว่าเยอะเห็นแล้วก็ต้องช่วยๆกัน

ได้เจอหลายคนที่คิดถึง และไม่คิดถึง
ได้เจอหลายคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และไม่นาน
ได้เพื่อนใหม่ ที่อยาก และไม่อยาก


รู้สึกว่าได้อะไรดีๆ มาเยอะ
เสียดายไม่ได้ ipod ฮ่าๆ


แต่คนที่ได้ก็สมควรได้จริงๆ
งานเขาก็ดูทำกันมาทุ่มเทดี ถึงแม้เด็กสายศิลป์อย่างเรา
จะไม่รู้เรื่องเท่าไรก็ตามที ฮ่าๆ


ดีใจมากอีกเรื่อง คืออยากเจอพี่ตุ๋ยมากๆ ก็ได้เจอ
สวยขึ้นจมๆเลย ถึงกับจำไม่ได้
นึกในใจ "เจ๊นี่ใครฟระ มาจ้องตูอยู่ได้" อย่างฮา


กำลังบ่นถึงพี่เอก คิดถึงในความดีของพี่แก
และยังเสียดายที่ไม่ได้ไปเลี้ยงส่งพี่แก ก็ดันได้เจอ
คุยกันหอมปากหอมคอ ผอม หล่อมาเลย ยังป๊อปปูล่าเหมือนอีกต่างหาก


ได้เจอพี่ๆ จากโตเกียวอีกหลายคน ที่ทำให้รู้สึกดี


ก่อนหน้านี้ก็ได้เจอพี่หลิงทีงานรับน้อง งานนั้นก็อย่างฮา
เจอพี่หลิงก็ดันเรียกเป็นพี่ใหม่ คุยกันระเบิด
แถมพี่แกเปิดเผยนาม "มุมมืด" ของเราอีกต่างหาก T0T


เจอพี่ใหม่จากเกียวโต ที่เราหลงคิดว่าพี่แกกลับไทยไปแล้ว
เมาท์กันไม่หยุดหย่อนในเวลาที่มีเวลา
และเพิ่งรู้ว่าพีใหม่ขับรถ แถมเป็นแนวขาลุยอย่างแรงหุหุ


ก็ซึ้งในน้ำใจของทุกคนที่มาช่วยกันแหล่ะนะ ถึงเราจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขามาก
แต่รู้สึกว่าเออ... น้ำใจ คนดี มันก็ยังไม่เหือดแห้งไป ถึงจะเหลือน้อยก็เหอะ
ยิ่งพี่ปอย พี่ใหม่ โอ้ซึ้งมาก นับถือและศรัทธาในความดีของพี่สองคนจริงๆ

ที่ดีใจที่สุดคือ ได้รู้จักคนที่อยากให้เป็นเพื่อนต่อไปภายหน้า
ไม่ใช่แค่คนรู้จัก.....อีกหลายคน ทีเดียวเลย


ได้เมาท์แตกอย่างเมามัน


ถึงดูไม่มีสาระ ไม่มีอะไร


แต่มันก็มีความสุขดีว่ะ


รุ้สึกับตัวเองเลยว่า "ดีใจจริงๆว่ะ วันนี้"


จบ

ป.ล. รูปถ่าย ถ้าทำเสร็จแล้วจะเอาไปแป่ะที่เว็บเด็กคันไซนะครับ

เวลาคนเรารักกัน
มันเป็นเรื่องของ



คนสองคน



แต่เวลาคนเราเลิกรักกัน
ทำไมกลายเป็นเรื่องของ



คนหลายคน?



ป.ล.รู้สึกบล็อกสั้นลงๆ ทุกที มีเรื่องให้ทำเยอะจริงๆเลย แต่มีมือ มีเวลา เท่าเดิม แย่จริง

สั่น เพราะมันหนาว


กลัว เพราะมันมืด


ทรมาน เพราะมันอึดอัด





ทุกอย่างล้วนมีเหตุผล












เจ็บ.....



เพราะมันยัง "รัก"

ป.ล.มีเรื่องเยอะแยะไปหมด ปวดหัว กุทำไงกับชีวิตตัวเองดีว้า...เบื่อ เหนื่อย เซ็ง...ไม่ไหวแล้วนะว้อย

บางคนพูดไว้ว่า

คนดีๆ ยังมีอีกถมเถ

แต่ไอ้คนดีๆ ที่ว่า ทำไมมันไม่มาเจอกูเสียที...






ป.ล.พอมีเพื่อนคุย รู้สึกว่าได้ระบาย อะไรหลายอย่างที่สั่งสมมา แม้มันจะไม่ทั้งหมด แต่ก็ทำให้รู้สึกมีอะไรตันๆ หลุดออกจากหัวไปเลยทีเดียว แค่นี้ก็ดีมากแล้ว

อาหารอร่อย

คนรวยกิน ก็บอกอร่อย
คนจนกิจ ก็บอกอร่อย


ความดี

คนรวยทำ ดูว่า ดี
คนจนทำ ทำไมดู ไม่ดี?


ป.ล. ตอนไปกินร้านกาแฟ กับชิน นก เบียร์ แล้วพูดออกไปประมาณว่า "เออ ของอร่อยเนี่ย จะจนรวย เข้าปากก็บอกอร่อย แต่เรื่องอื่น เรากลับมองต่างกัน สัมผัสต่างกัน เห็นต่างกันเสียเหลือเกิน..." สองวันนี้สนุกดี อยู่กับเพื่อนตลอด เลยโดดเรียนแม่งเลย แต่ก็ยังเบื่อๆ เซ็งๆ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเลวๆ ยังไงไม่รู้

เธอคนที่หนึ่ง ดีกับเรา

เธอคนที่หนึ่ง ใส่ใจเรา

เธอคนที่หนึ่ง ห่วงใยเรา



คุณไม่รู้ว่า เธอคนที่หนึ่ง รักคุณ







เธอคนที่สอง ดีกับเรา

เธอคนที่สอง ใส่ใจเรา

เธอคนที่สอง ห่วงใยเรา

คุณไม่รู้ว่า เธอคนที่สอง ไม่ได้รักคุณ







ในความไม่รู้...คุณว่า
ความดีจากเธอทั้งสอง มีค่าเท่ากันหรือไม่
ความใส่ใจจากเธอทั้งสอง มีค่าเท่ากันหรือไม่
ความห่วงใยจากเธอทั้งสอง มีค่าเท่ากันหรือไม่




ถ้าคุณรู้




มันจะยังมีค่าเท่ากันหรือไม่.....

ป.ล.ช่วงนี้มีแต่ความรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจตัวเอง หงุดหงิดเรื่องงาน ที่สำคัญหงุดหงิดเรื่องงานชมรมค่ายเลขด้วย ช่วยๆกันหน่อยไม่ได้เหรอไงวะเนี่ย เซ็ง...

ในความรู้สึกไม่มั่นคง
ทำให้เกิดความคลางแคลง สงสัย

และจากนั้น ตามมาด้วยความกระวนกระวาย
ไม่สบายใจ จนเปลี่ยนไปเป็น การไม่มีความสุข


ถ้าคิดด้วยเหตุและผลแล้ว
จริงๆ มันก็คงไม่มีอะไร
แต่หลายต่อหลายครั้ง ที่เหตุและผล
มันช่วยอะไรไม่ได้


การระบาย
การอดทนรอ
การทำอะไรงี่เง่า

หรือแม้กระทั่ง
การหาเรื่องทะเลาะกัน


ก็อาจเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า


เพราะความไม่มั่นคง...
ก็อาจไม่ได้อยากเปลี่ยนเป็นความมั่นคง


แต่อาจแค่ กำลังหาทางออกอยู่
.....ก็เป็นได้

ป.ล. ไอ้ชินมาถึงแล้ว มาค้างที่บ้านสองวัน เฮฮามากมาย เพื่อนๆชินก็มาค้างด้วย สนุกสนานดีเหนื่อยนิดหน่อย สงสารที่ต้องแบกกระเป๋ากันเยอะอีก ผู้หญิงสองคน แถมเรื่องคนที่ติดต่อ ก็ดูไม่รับผิดชอบอีก แต่อย่างนี้แหล่ะ รสชาติชีวิต ค่อยสมกับเป็นการมาญี่ปุ่นหน่อย

พึ่งได้ฟังเมื่อไม่นาน ดูดมาจาก ijigg
ดนตรีเพราะ เนื้อเพลงก็แนวดี

ลงเอาไว้เพื่ออยากหยิบกีตาร์มาเล่น




Intro: D / A /G/A
Bm / Em G (2times)

Bm Em G
นั่งคนเดียวแล้วมองกระจก ที่สะท้อนแสงจันทร์วันเพ็ญ

Bm Em G
โดดเดี่ยวกับความเหงา อยู่กับเงาที่พูดไม่เป็น

Bm Em G
ฟังเพลงเดิมๆที่เรารู้จัก แต่ไม่รู้ความหมายของมัน

Bm Em G
หากฉันจะหลับตาลงสักครั้ง เพื่อพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์

D A
* หากความรักเกิดในความฝัน เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน

Em G A
ปฏิทินไม่บอกคืนและวัน ดั่งที่ฉันไม่เคยต้องการ

D A
แต่อยากให้เธอได้พบกับฉัน เราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน

Em G A
จูบเพื่อร่ำลาในความสัมพันธ์ ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไปโดยไม่รู้จักเธอ

Instru: Bm /Em G

Bm Em G
ทบทวนเรื่องราวต่างๆ ทุกๆครั้งที่ฉันตื่นนอน

Bm Em G
บทกวีไม่มีความหมาย ฉันงมงายสวดมนต์ขอพร

Bm Em G
หากจะมีโอกาสสักหน ที่ร่ายมนต์กับสายน้ำจันทน์

Bm Em G
เพื่อจะได้หลับตาลงสักครั้ง แล้วพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์

(ซ้ำ *)
Intro: D / A / G / A
Bm / Em G (2times)
(ซ้ำ *)

Intro: Bm / Em G (2times)

ป.ล. พรุ่งนี้ไอ้ชินจะมาแล้วว้อยยยยยยยยย ดีใจกว่าเจ้าตัวแม่งอีก มีเรื่องอยากคุยกับมันเยอะแยะ
การมีเพื่อนดี มันก็เป็นเรื่องดีเสมอๆ อย่างนึง ในชีวิตเลย ขาดมันไปชีวิตคงพิการๆพิกล

แล้วเธอจะให้เราทำยังไง
เธออยากจะได้แบบไหน

เราผิดเสมอ ผิดตลอด
อยากเงียบ ก็เป็นผิด
อยากพูด ก็ผิด

จะทำยังไงเธอถึงจะพอใจ
จะให้เราทำยังไง

เธอคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป
เบื่อก็มาคุย ไม่มีใครก็นึกถึง

เธอเห็นเราเป็นตัวอะไร...





ถ้ามันไม่มีทางออก ก็พอเข้าใจ
แต่เธอเคยนึกถึงใจเราบ้างไหม

ที่อดทน ที่เงียบ
มันก็ยังเป็นคน มันก็มีความรู้สึก
และมันก็มี หัวใจ

รู้ไหมว่ามันเจ็บ แค่ไหน
และรู้ไหมว่าว่ามันเสียใจ แค่ไหน

ไม่อยากหนี ไม่อยากหาย
แค่อยากให้มันชัดเจน

ไม่ใช่อะไรครึ่งๆ กลางๆ
เป็นแค่ตัวแถมอยู่แบบนี้





จะให้เราไปยืนตรงไหน ช่วยบอกที...

คำพูดดูสวยหรูแต่มันดู ''แห้งแล้ง'' น่ะ

ที่พูดมามันก็ ถูก
ที่ว่ามามันก็ ใช่


แต่ถามว่า น้ำใจเล็กน้อยน่ะ
มันรบกวนเวลา รบกวนชีวิต
พวกคุณกันมากเลยเหรอ?

วันที่ความเจ็บปวดจางลง
ไม่ได้แปลว่า รอยแผลมันหายไป

เพียงแค่ มันตกสะเก็ด
และไม่ได้เจ็บเท่าเดิม

ไม่มีใครอยากเจ็บ
ไม่มีใครอยากจำ

แต่คงทำได้แค่ รอให้มันตกสะเก็ด
และอดทน เดินต่อไป





หวังว่าสักวัน
มันคงเป็นเพียงแผลเป็นจางๆ
รอยแผลนึง เท่านั้น

ป.ล.เมื่อวานนี้ เป็นวันครบรอบที่อยู่ญี่ปุ่นมา 3ปีแล้ว 3ปีที่มีคุณค่าที่สุดในชีวิตเลยจริงๆ, แล้วก็ฉลองที่เป็นหวัดมาครบ 1 เดือน พอจะหายๆ ก็เลยไม่ระวังตัว เลยเป็นขึ้นมาอีกแล้ว T-T

ไม่รู้จะเขียนอะไร


แค่อยากบอกว่า


ฤดูใบไม้ร่วงกำลังมา


อากาศเริ่มเย็นแล้ว


อากาศเริ่มเย็นแล้ว...


คิดถึงใครๆ หลายคน





หนาวจัง





เหงาด้วย...


ป.ล.ฉลองครบรอบเป็นหวัดน้ำมูกไหลมาหนึ่งเดือนเต็มๆแล้ว เลยไม่ได้เที่ยวไหนเลย
ถ้าอยู่เมืองไทยเป็นแบบนี้ ตายไปแล้วมั้งนี่... ไม่มีไข้นะ แต่น้ำมูกไหลง่ะ...เซ็งว่ะ

download

Fields of hope

　　こんなに冷たい　 帳の深くで
　　konna ni tsumetai tobari no fukaku de
　　貴方は一人で眠ってる
　　anata wa hitori de nemutteru

　　祈りの歌聲　寂しい野原を
　　inori no utagoe　sabishii nohara wo
　　小さな光が　照らしてた
　　chiisana hikari ga tera*****eta

　　貴方の夢を見てた
　　anata no yume wo miteta
　　子供のように笑ってた
　　kodomo no youni waratteta
　　懷かしく　まだ遠く　それは未來の約束
　　natsukashiku mada tooku　sore wa mirai no yakusoku

　　いつか綠の朝に　いつか辿り著けると
　　itsuka midori no asa ni itsuka tadoritsukeru to
　　冬枯れた　この空を信じているから
　　fuyugareta kono sora wo shinjiteiru kara
　　Fields of hope
　　Fields of hope

　　生まれて來た日に　抱きしめてくれた
　　umarete kita hi ni dakishimete kureta
　　優しいあの手を　搜してる
　　yasashii ano te wo saga*****eru

　　祈りの歌聲　一つ消えて
　　inori no utagoe hitotsu kiete
　　また始まる　賴りなく切なく續く
　　mata hajimaru tayorinaku setsunaku tsudzuku

　　いつか綠の朝へ　全ての夜を越えて
　　itsuka midori no asa e subete no yoru wo koete
　　それはただ一人つつ見つけてゆく場所だから
　　sore wa tada hitori tsutsu mitsukete yuku basho dakara
　　今がただこの胸で　貴方を暖めたい
　　ima ga tada kono mune de anata wo atatametai
　　懷かしく　まだ遠い　安らぎのために
　　natsukashiku mada tooi yasuragi no tame ni
　　Fields of hope
　　Fields of hope

　　懷かしく　まだ遠い　約束の野原
　　natsukashiku mada tooi yakusoku no nohara

　　Fields of hope

พอโตมากขึ้น ได้รู้ได้เห็นอะไรมากขึ้น
ทำให้รู้ว่า โลกนี้มันช่างเน่าเหม็นจริงๆ

โดยเฉพาะประเทศไทยของเรา
ไม่คิดเลยว่า มันจะเละเทะถึงเพียงนี้

คนจนเก็บเงินได้ โดนแจ้งขอหา ขโมยเงิน
คนทะเลาะกัน ไม่พอใจกัน ฆ่ากันเลย จบ
คนเรียกร้องสิทธิ ความชอบธรรมให้ตัวเอง โดนฆ่าตาย

ความคิดเลว ค่านิยมเลว ยังเป็นส่วนหนึ่งของสังคมไทย
ได้อย่างกลมกลืน ทำไมมันถึงเป็นได้ขนาดนั้น

คนที่พอจะมีแรง มีกำลัง ก็คงพ้นภัยพวกนี้ไปได้บ้าง
แต่พวกไร้แรง กำลัง จะเอาอะไรมาป้องกันตัวเอง

กฏหมายหรือรัฐบาลที่คาดว่าจะปกป้องเรา
บางครั้งยังกลายเป็นสิ่งที่ต้องหลีกห่างเพื่อปกป้องตัวเอง

แต่บางคนก็ปกป้องตัวเองด้วยวิธีผิดๆ
จนกลายเป็นผู้กระทำ กลายเป็นการรังแกคนอื่นไปอีก

แล้วเราจะหาทางออกกันด้วยวิธีไหน...ดี



พอคิดแบบนี้แล้ว เราว่าพี่น้องสามจังหวัด
อยุ่ในสถานะที่แย่กว่าเรามากนัก



ที่พอทำได้ คือเป็นคนดี
ให้นานที่สุด ล่ะมั้ง

"กูเจอกุญแจ แล้วว้อยยยยย"




สละหนึ่งโพสต์ให้กับความดีใจนี้

โพสต์นี้เป็นโพสต์ที่หนึ่งร้อยพอดีเลย
ตอนแรกกะจะเก็บไว้โพสต์เรื่องดีๆ ส่วนตัวๆ
เพื่อเป็นการฉลองเสียหน่อย..

แต่ชั่งมันเหอะ เพราะวันนี้มีแต่เรื่องซวยๆ
ขอเอามาใช้เป็นที่ระบายแทนละกัน


เป็นหวัด ยังไม่หาย แต่ก็เกือบๆ
ป่วยตั้งแต่กลับมา เซ็งมากกกก
ยังไม่ถึงเดือนใช้ทิชชู่กล่องใหญ่ๆ ไปแล้วห้ากล่อง!


ตั๋วรถไฟที่นั่งไปไหนก็ได้ในสามจังหวัด
หนึ่งใบใช้ได้สามวัน ซื้อมาสองใบ ใช้ไปครั้งเดียว
แล้วพอหยิบมาดูอ้าว...
แม่งหมดอายุไปแล้ววว...ตั้งหมื่นเยน
(มีอายุหนึ่งปีจากวันแรกที่ใช้ แต่อายุโปรโมชั่นหมดไปแล้ว T-T)


็HD ที่เพิ่งพังไป วันนี้เอาไปซ่อม มันบอกว่าราวๆหมื่นเยน
(กูซื้อใหม่ดีไหมเนี่ย หมื่นสองพันเยน ได้ความจุเยอะกว่าด้วย)
เลยไม่ซ่อม ประกันมันบอกว่าปีเดียวถ้าไม่ซื้อเพิ่มไว้ก่อน
โอ้ววววววอะไรกูจะซวยแบบนี้ แล้วเสือกมาพังอาไรตอนนี้วะแม่ง


นั่งนึกเรื่องที่โดนนินทา โดนแอบด่าลับหลัง
โดนทรยศหักหลัง โดนทำให้เสียความรู้สึก
ช่วงกลับไปเมืองไทย แล้วมันแค้นนนนนนนน และเจ็บ


วันนี้หยุดเรียน เพราะป่วย+นอนดึก+เซ็ง=ป่วยการเมือง


ตอนบ่ายไปโรงเรียน นั่งทำงานไป คิดไปคิดมา คิดมาคิดไป
รื้องานทำใหม่ตั้งแต่ต้นเลย...


ส่วนเรื่องที่ซวยที่สุด
"วันนี้กูทำกุญแจบ้านหาย!"


ไม่รู้ไปทำหายได้ไง คิดว่าน่าจะร่วง เพราะหาที่บ้านก็ไม่มี
กลับมาประตูบ้านก็ล็อกไว้อย่างดี แสดงว่าต้องเอาออกไปดวย


เซ็งมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีนะที่รู้สันดานตัวเองดี เลยมีกุญแจสำรอง
ถ้าพรุ่งนี้ยังไงหากุญแจไม่เจอ ต้องไปปั๊มไว้ก่อน
แต่กุญแจตู้ไปรษณีย์ไม่ได้ปั๊มไว้นี่สิ เซ็งมากๆ
สงสัยต้องไปขอที่บริษัทใหม่ จะโดนแม่งคิดกี่บาทวะเนี่ย


วันแห่งความซวยและเซ็ง

ป.ล.ตะกี้เลยไปนั่งซวกเนื้อย่างคนเดียวอย่างเมามัน ว่าจะดริงค์สักหน่อย
แต่ดันป่วยอยู่ เลยไม่อยาก เฮ้อ.....เซ็งจริงๆ

เคยไหมที่ จะซื้ออะไรสักอย่าง คิดแล้วคิดอีก
คิดได้แล้วว่าจะซื้อ ยังต้องหาแล้วหาอีก
หาที่ซื้อได้แล้ว ก็กลับมาคิดแล้วคิดอีก...

ได้ซื้อเสียที



ผ่านไปสักพัก ไปเจอของคล้ายๆกัน แต่ดีกว่า...
ก็ทำให้กลับมาคิดแล้วคิดอีก...

กับสิ่งของคงไม่เท่าไร
ถ้ากับคนด้วยกันล่ะ

เราแน่ใจแล้วเหรอว่า
คนที่เราเลือกจะเป็นที่สุดของที่สุด

เพราะเราไม่อาจรู้อนาคต
ทำได้ที่สุดคือ "พอใจ" เท่านั้น





เพราะบางที เรื่องดีๆ คนดีๆ ก็มาช้า...




เกินไปเสมอ


ป.ล.ทรมานนนนมากเป็นหวัด เป็นๆหายๆ มีวันนึงไอซะแทบตาย นอนไม่หลับเลย
งานการก็ไม่ต่อเนื่อง มีเวลาก็กินยาแล้วนอนพักตลอด กลัวเป็นยาว เข็ดแล้ว

พักนี้ นึกเสียใจ และเสียดาย
กับเรื่องในอดีตอยู่เนืองๆ

ทำไมนะ...

ทำไมนะ...



ทั้งๆที่ เวลาตั้งใจจะทำอะไรสักอย่าง
บอกกับตัวเองเสมอว่า "จะต้องไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด"



แต่ที่เสียใจอยู่นี่

เสียใจกับเรื่องที่ทำแต่ไม่ตั้งใจทำ...หรือเปล่า

เสียใจกับเรื่องที่ไม่ได้ทำ...หรือเปล่า



ถ้าไม่มีความหลังที่ผิดพลาด ล้มเหลว
ก็คงจะดีไม่น้อย ชีวิตคงมีแต่เรื่องดีๆ
เรื่องสุขๆ ให้นึกถึง...คงจะดีไม่น้อยจริงๆ



แต่คนที่ทำได้แบบนั้น...มันจะมีเหรอ?

เจ็บแล้วจำคือคน..เจ็บแล้วทนคือควาย

จากพันทิพย์ กระทู้ไหนสักกระทู้นี่แหล่ะ
ป.ล. เปลี่ยน URL แล้ว(ลบขีดออกแค่นั้นแหล่ะ) อยากทำให้มันเหมือนๆกัน
ว่าจะเปลี่ยนเมลล์เหมือนกัน แต่เรื่องใหญ่ เดี๋ยวมีปัญหากับพวกเว็บอื่นๆอีก เลยชั่งมันดีกว่าเหอๆ

ตัวกุเป็นคนทำอะไรแบบสุดตีนมากในทุกๆเรื่อง
ทำก็ทำสุดตีน ไม่ทำก็ไม่ทำสุดตีน

ดีหรือไม่ดีก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน
แต่ไม่เคยคิดอยากเปลี่ยนมัน

แต่บางครั้ง มันก็นำความทุกข์มาให้เหมือนกัน
กับการที่ บางครั้งมันทำได้แค่นี้ แต่กุอยากสุดตีน
มันก็เลยทำไม่ได้ ทำได้ก็ไม่ดี ไม่สุดตีน

มีวันนึง นั่งอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อย
แล้วเจอคำๆนึง

ชีวิตมีเวลาไม่มาก เราอาจไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้

เออจริงว่ะ
เรื่องง่ายๆที่กุคิดไม่ออก หรือไม่คิดจะคิดก็ไม่รู้
แต่ตอนนี้ มันก็ทำให้กุคิดที่จะสุดตีนแค่บางเรื่อง ได้

มีความสุขดีว่ะ


ป.ล.พักหลังนี่เขียนบล็อกไม่สุขภาพเลย แต่รู้สึกเขียนง่ายขึ้นมาก
ไม่ต้องหานาย กอ นาย ขอ ให้วุ่นวาย เขียนแม่งเงี้ย ดิบๆ สดๆ แต่โดน(โดนใครวะ)ก็พอ

ใหม่สุดๆ เพิ่งแก้เสร็จเมื่อห้านาทีที่ผ่านมา
ธีมก่อนหน้านี้สามธีม แก้วแล้วแก้อีกไม่ลงตัวเสียที

ยังมีเบี้ยวๆ อยู่ตรงส่วนของ element แต่แก้ไม่ออก
น่าจะต้องแก้ตรง html แต่กลัวแตะไปมากๆ จะไปพังมันเสีย
คราวก่อนก็เน่าไปรอบเพราะแบบนี้ทีนึงแล้ว

ชั่งมันละกัน ทำเป็นมองไม่เห็นไปเสียเหอๆ

ป.ล.อยากเปลี่ยนสีด้วย แต่ว่าหมดแรงแล้ว แค่นี้ก็เล่นไปสี่ชั่วโมงเต็มๆ
แต่ได้ศึกษา css เพิ่มขึ้นเยอะเลยแจ่มๆ

แต่ในใจเราก็ตั้งคำถามต่อไปว่า จะมีใครไหม
ที่ยอมทำบางอย่างให้เราโดยไม่ได้ต้องการอะไร

จากบล็อกพี่ลิว

วันนี้นั่งเขียนโครงสร้างเว็บ แล้วก็แก้ธีมเว็บค่ายเลข
แก้ไปแก้มา เลยเกิดอยากเปลี่ยนธีมเว็บตัวเองซะงั้น

ก็เลยเปลี่ยนเสียเลย ไม่ได้เปลี่ยนมานานแล้ว
เปลี่ยนธีม แล้วก็แก้ไขให้อ่านสบายตา
รูปกับสีและส่วนอื่นๆ คงไว้ทำทีหลัง
เพราะคิดว่ามันก็สวยดีเหมือนกัน (ความจริงขี้เกียจ)

ถือโอกาสนี้เปลี่ยนชื่อป้ายกำกับใหม่ ให้เป็นภาษาไทยเสียให้หมด
เพราะไงก็ไม่ค่อยจะเขียนเป็นภาษาอังกฤษสักเท่าไรอยู่แล้ว

เหนื่อยๆ

ป.ล.วันนี้พรีเซนต์ DVC พูดได้ไม่ค่อยดีเลย กลับบ้านไปเดือนภาษาร่อแร่ไปเลย
จะพูดอะไรก็นึกไม่ออกเซ็งมาก อาจารย์แม่งก็ดันบอกให้พูดต่อทั้งๆที่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
สุดท้ายเลยโดนถาม แล้วก็ฟังคอมเมนท์ ก็ฟังมาแบบมึนๆ แปลผิดแปลถูกไปหมด
แต่งานก็มีคนชมเยอะแยะว่ามันสวย (แต่ไม่ใช่แนวตัวเองเท่าไร) แต่ก็ชั่งมันเหอะ
ให้มีอะไรที่ดูแปลกแหวกไปทางเรียบๆ มาบ้างก็ดีฮ่าๆ

ไปอยู่แปดริ้วมาห้าอาทิตย์เต็มๆ
แทบไม่ได้แตะเนตเลย ต้องไปเล่นตามร้านเท่านั้น
รู้สึกชีวิต ติดๆ ขัดๆ เหมือนกัน

เอ๊ะ! หรือเราจะเป็นพวกติดอินเตอร์เนตไปเสียแล้ว
แต่ก็ชั่งมันเถอะ

มีเรื่องดีๆ แย่ๆ มากมาย เรื่องไม่ดีก็เรื่องเดิมๆ
แต่เรื่องดีๆ นี่มีตั้งแต่เล็กๆ ไปถึงใหญ่ๆมากมาย
ไม่อายเลยที่จะบอกว่า ช่วงนี้ของชีวิตมีความสุขมากๆ

ญี่ปุ่นร้อนมากๆ ทั้งที่คิดว่ามันจะเริ่มเย็นแล้วเสียอีก
กลับมาเห็นห้อง รกมาก แถมต้องจัดของที่เอามาอีก

อยากหยุดอีกสักสองวันจัง เฮ้อ...สู้ๆ

จะรีวิวซีรีย์นี้มารอบทีล้านได้แล้ว
กับซีรีย์ที่ชื่อ HEROES

เรื่อง(โคตร)ย่อมีอยู่ว่า

มนุษย์วิวัฒนการ ทำให้มียีนที่ทำให้เจ้าตัวมีพลังพิเศษต่างๆ
เช่นบิน หยุดเวลา เทเลพอร์ท แรงช้าง
รีเจนเนอเรต(ภาษาไทยใช้คำว่าไรฟะ) ฯลฯ

เรื่องวุ่นๆ ก็เกิดขึ้นเมื่อ
คนบางกลุ่มวางแผนการบางอย่างกับพวกเขา
ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นไปตามที่ชะตา(ปลอมๆ)ลิขิตไว้
หรือ เขาเหล่านั้นจะลิขิตชะตาใหม่ให้ตนเองได้หรือไม่...

รู้จักซีรียส์นี้จากจารย์วี
มันไม่ได้เวอร์สู้กันตูมตามเหมือนเอ็กซ์เมน
แต่มันสนุกนะ เพราะไม่เวอร์นี่แหล่ะ ด้านเนื้อหาเลยเข้มข้น
เป็นจุดแข็งมากๆ แต่บางทีก็อยากให้มันบู๊ๆกันมากกว่านี้เหมือนกัน

คาดว่าซีรียส์หน้า น่าจะบู๊กันมากขึ้น
เพราะพลังของแต่ละคนก็เปิดเผยกันเริ่มแน่ชัดแล้ว

แนะนำให้ดูมากๆครับผม

กำลังจะกลับเมืองไทยแล้ว
ดันมีงานช่วงจะส่งวิชา เลยไม่ได้อัพเดทเลย

โทษที...(ขอโทษใครฟะ ใครเขาจะเข้ามาอ่านบล็อกมรึง...)



โครงการไปเที่ยวมากมาย
โครงการเจอชาวบ้านก็มากมาย
โครงการของฝากซื้อที่ต้องเคลียร์ก็มากมาย
โครงการที่จะทำตอนกลับไปอยู่บ้านก็มากมาย



แต่อยากอยู่เฉยๆ ง่อยๆ ไม่ทำอะไรเลยสักอาทิตย์นึงมากกว่า


เวลาเดือนนึงที่กลับบ้านนี่ ดูเหมือนจะไม่พอเอาเสียเลยฮ่าๆ
ป.ล.วันนี้มีความสุขมากๆ เพิ่งปลดล็อกโทรศัพท์ของไอ้ sofbank (เรื่องเก่า) ได้สำเร็จ
จากความช่วยเหลือของคุณ ByXITe ในพันทิพย์ ซึ้งใจอย่างแรง ถ้าไม่มีพี่เขา กุเขวี้ยงไอ้โทรศัพท์นี่ทิ้งไปนานแล้ว
ตอนไปเปิดและปิดสัญญาก็เซ็งกับเงินที่ต้องจ่ายมันมาสองรอบแล้ว เฮ้อไม่อยากบ่นให้เสียรมณ์
แต่ได้โทรศัพท์ระดับนี้มาใช้ เทียบกับเงินที่เสียก็ อู้ยยยยส์ชิวๆ มีความสุข

กุมีเพื่อนอยู่สองคน

แค่มันสองคนเท่านั้น
ที่มันทำให้กุรู้สึกว่า

กุรักมัน กุเกลียดมัน และกุคิดถึงมัน


คนหนึ่งที่เข้าใจตรรกะของกุ
คนหนึ่งที่เข้าใจสุนทรีย์ของกุ


เข้าใจกุในวันที่คนรอบข้างไม่เข้าใจกุ
เข้าใจกุในวันที่กุไม่เข้าใจตัวเอง


มันเข้าใจกุเสมอ


กุรักมัน กุเกลียดมัน และกุคิดถึงมัน...ว่ะ

กุเคยสงสัยตัวกุเองว่า
ทำไม...ทำไมกุถึงตัดขาดจากคนบางคนบางไม่ได้


กุรักเหรอ
"ใช่" คือสิ่งที่กุคงจะตอบ


แต่กุว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นว่ะ


ไม่นานมานี้
กุเจอสิ่งที่ทำให้กุรู้สึกว่า คนบางคนที่กุสนิทด้วยมาตั้งนานเนี่ย
มันไม่ได้รู้จัก หรือเข้าใจตัวกุเลยนี่หว่า...


แต่พอมาคิดดีๆ มันก็ไม่ได้รู้จัก หรือเข้าใจในตัวกุมาตั้งนานแล้ว
เพียงแต่กุ มองข้าม หลับหู หลับตา ไม่ใส่ใจไปงั้นเอง


ซึ่งมันทำให้กุย้อนกลับมาคิดถึงคำถามที่ว่า
"ทำไมกุถึงตัดขาดจากคนบางคนบางไม่ได้"


และในที่สุดกุก็ได้คำตอบแล้วว่า...
เพราะมันเป็นคนที่เข้าถึงตัวตนของกุ นี่เอง

............................................................
ป.ล.ใกล้กลับบ้านแล้ว อยากไปเที่ยวมากๆ กลัวพ่อแม่บ่น แต่ก็ยังอยากไป
ช่วงนี้รู้สึกขาดกำลังใจ ขาดแรงบันดาลใจ และเหงา เป็นโรคไรเนี่ยกุ มึนว่ะ

70%How Addicted to Blogging Are You?

เป็นโรคเสพย์ติดบล็อกเจ็ดสิบเปอร์เซนต์แน่ะ :p

วันที่ไม่ได้คุยกัน

เวลาที่ไม่ได้เจอกัน

มันทำให้กุรู้สึก...รู้สึกอยู่ข้างในลึกๆ





กุไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม

และกุก็ไม่ได้อยากเริ่มต้นใหม่

กูเพียงแค่อยากบอกมึงว่า






"กุคิดถึงมึงว่ะ"

วันก่อนฝนตก.....แรงมาก



แต่ที่แรงกว่า คือความรู้สึกของกุ



กุได้กลิ่นดิน กลิ่นฝนที่คุ้นเคย



เป็นครั้งแรกที่กุคิดถึงบ้าน จริงๆ จังๆ



กลิ่นฝน กลิ่นดิน กลิ่นผู้คนในความทรงจำ
ที่คุ้นเคย และเลือนลาง...มากจริงๆ






ชั่วขณะนึง กุสงสัยว่า
กุเล่นน้ำฝนครั้งสุดท้าย ที่ไหน กับใคร เมื่อไร?


ชั่วขณะนั้น กุคิดว่ากุ "ยิ้ม"
ถึงแม้มันจะดูฝืดๆ ก็ตาม










.................กุคิดถึงบ้าน








............................................................................
ป.ล.งานขวดน้ำเสร็จเกือบหมดแล้ว เหลือส่วนเนื้อความเท่านั้น เฮ้อโล่ง...(เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย)

ป.ล.2 กุอยากบอกแม่กุ ไอ้ชิน ไอ้วิฑูรย์ ว่า "คิดถึง"

ป.ล.3 กุคิดถึงคนอีกหลายคน ทั้งคิดแล้วไปถึงแล้ว ทั้งคิดแล้วยังไปไม่ถึง และทั้งคิดแล้วไม่มีทางไปถึง

ป.ล. 4 ปอลอ กุเยอะมาก...

ป.ล. 5 งานกุเยอะมาก....

ความคิดถึง แปรผันตามระยะห่าง



หากแต่ความคิดอนันต์นั้นหามีไม่



จะมีก็เพียงแต่ระยะห่างอนันต์ที่เราเรียกมันว่า...



"ความตาย"




....................................................

ป.ล.นึกขึ้นมาได้ตอนอาบน้ำ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ตอนนั้น แต่จำได้คิดถึงไอ้บอลมากเลย
ป.ล.2 เดือนนี้ยุ่งโคตรๆ และจะโคตรๆยุ่งไปจนกระทั่งกลับไทยเลยด้วย
ต้องรีบเคลียร์งาน ขวดน้ำ งานเจที งานซุรุจัง แถมฮามาตี้แม่งดันให้งานพิเศษมาอีกเซ็งเป็ดดด
(ยุ่งจนถึงขนาดที่ว่าไม่มีเวลาทำอย่างอื่น ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะคิดเรื่องชาวบ้านเลย ตลกว่ะ)

กุมีโอกาสดีๆ ที่จะรู้จักคนดีๆ เพื่อนดีๆ...
เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตกุ

กุมีโอกาสดีๆ ที่จะเก็บคนดีๆ เพื่อนดีๆ...
เขาเดินจากไป ไกลแสนไกลจากชีวิตกุ

กุมีโอกาสดีๆ ที่จะทำให้คนดีๆ เพื่อนดีๆกลับมา...
เขายืนตรงนั้น กุยืนตรงนี้ นิ่ง เงียบ และอ้างว้าง
..............................................




ชีวิตมันสอนให้กุรู้ว่า สิ่งที่เรียกว่าโอกาสมันก็อย่างนี้แหล่ะ
ไม่ใช่ว่ากุไม่ไขว่คว้า ไม่ใช่ว่ากุไม่ต้องการ
แต่กูกำลัง.....ให้โอกาสตัวเองต่างหาก

หลายครั้ง ที่เราจะรู้สึกได้เองว่า
โอกาสดีตรงๆนั้นมันหมดไปนานแล้ว

ที่ทำได้ก็คือ...ปล่อยมันไป





"โอกาส" มันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ

ป.ล.วันก่อนฝันถึงไอ้ชินด้วย กุจะบอกว่า ถ้ามึงแต่งงานต้องมาเรียกกูไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยนะมึง
ป.ล.2 ทำไมมันแย่ขาดนี้.....กุไม่น่าเสี่ยงทั้งๆที่รู้ว่ามันเสี่ยง กูไม่น่าจะคาดหวังทั้งๆที่รู้ว่ามันยาก
กุทำบ้าอะไรเนี่ย ตอนนี้กุจะทำยังไงกับความตั้งใจโง่ๆ ของกูดีวะ เจ็บว่ะ

ความผิดพลาด สอนหลายสิ่ง

สอนให้เราระวังความผิดพลาดครั้งหน้า

สอนให้เราเสียใจ และสำนึกในความผิดพลาดครั้งก่อน










และสอนให้เรา สร้างความผิดพลาดครั้งใหม่...ที่ใหญ่กว่า




บางครั้ง ความผิดพลาดก็ไม่ได้ให้อะไรเรานอกจาก ความเสียใจ
"ผิดพลาดเพื่อเรียนรู้" น่าจะเขียนใหม่เป็น "เรียนรู้เพื่อจะไม่ผิดพลาด" เสียมากกว่า

ป.ล.ไม่ได้อัพบล้อกเท่าไร ไม่รู้จะเขียนอะไร มันมีเรื่องให้คิด มีเรื่องให้ทำมากมาย...

วันก่อน กุไปถึงโรงเรียนตอนกลางวัน
เพราะกุไม่สบาย...


ไม่มีใครโทรหากุ ไม่มีใครโทรตามกุ
เพราะไม่มีใครห่วงกุ


กุนั่งทำงานด้วยอารมณ์เอ๋อๆ


เลิกเรียน กุรอเพื่อนกุคนนึง
ว่าจะชวนไปกินข้าว


เพื่อนกุ ดูจะมีปัญหากับเรื่องที่เรียน
มันกำลังถามเพื่อนอีกคนนึงอยู่


กูเดินวนเวียนไปมา และคิดในในว่า...


ไอ้คนตอบนี่แม่ง ขี้โม้สาดๆ
เพื่อนกุแม่งก็เชื่อเข้าไปได้


แต่กุก็ไม่ได้พูดอะไร
และเดินวนเวียนอยู่เหมือนเดิม


สักพัก กุคิดขึ้นมาอีกว่า



ทำไม มันไม่ถามกุวะ?



"กุคงโง่ ละมั้ง" กุตอบตัวเองแบบนั้น


เวลาผ่านไป


มันก็ดูจะไม่หมดเรื่องเสียที จนกูเซ็ง
ทั้งๆที่มันก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรขนาดนั้น


แต่มันก็ไม่รีบร้อน เหมือนรอให้เวลาผ่านไป...


กูงงว่ามันรออะไร?


สักพัก มันเดินมาบอกกุว่า
เพื่อนคนนู้น กะคนนู้นชวนไปกินข้าว


กุตอบไปอย่างเร็วว่า "เอองั้นกุกลับและ"



ในใจกุ มีคำพูดผุดปุดๆ ขึ้นมาว่า...










"แล้วกูล่ะ"







อ๋อ กุรู้และเมื่อตะกี้มันรออะไร








มันรอให้กู "ไปสักที" นี่เอง.....

ซ้ายไปขวาแถวบน ไอ้ตรี พี่น้ำหวาน ไอ้เตี้ย ผมเอง
แถวล่าง ไอ้โน้ต แจง ไอ้น็อต(หลับตาด้วยนะมึงฮ่าๆ)

ขึ้นป.2(เทอม2) แล้วครับ!
การขึ้นรถน้าแก้วเป็นอะไรที่ลำบากมาก ต้องนั่งเบียดๆกัน(ตอนเรายังตัวเล็กนะ)
และตอนกลับบ้าน เราชอบนั่งหลับและทำขนมที่ถือกลับมาเลอะตัวเองทุกวัน
(มีวันนึงเราเห็นพี่คนนึงกินแตงกวาที่มากับทอดมัน แต่พอดีทอดมันหมดแล้ว
ไม่รู้มันอร่อยตรงไหน จำได้ว่าถามพี่เขาด้วยแหล่ะโคตรฮานึกออกเลยเขียนน่ะ ขำดี)
แม่เราเลยให้เรา ย้ายโรงเรียนมาอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน คือโรงเรียนดอนทอง
เป็นโรงเรียนที่ให้อะไรเรามากมาย ยกเว้น "เพื่อนสนิท"

เพื่อนที่สนิทที่สุดของเรา ก็คือคนในวง แต่ก็สนิทเหมือนไม่สนิท แปลก...
ตอนประถมเราชอบเรียนศิลปะมากๆ เรียนกับครู ระ? นะ? อะไรสักอย่าง
เคยแข่งวาดรูปได้ที่1 ตอนป.อะไรนี่แหล่ะภูมิใจมากๆ วาดม้านิลมังกรกับสุดสาคู
ตอนเด็กๆนะโห ใครวาดวะแม่งโคตรสวย(แหลแต่เด็ก) พอโตมานั่งดู
ทำไมเราวาดสุดสาครหัวเป็นสาคูแบบนั้น ตอนนี้ภาพหายไปแล้ว แย่จริงๆ
(แฟนอาจารย์ชื่อจารย์ดาว ไม่รู้มีลูกยัง จำได้ว่ามีใครเป็นหมันนี่แหล่ะ น่าสงสาร)

ครูที่เป็นต้นแบบของความดี ต้นแบบของความใจดี
เป็นคนที่สอนให้เรารู้ซึ้งถึงคำว่า "ครู" มากๆคือครู "ดลลักษณ์"
รับรองว่าคนที่ได้เรียนกับครู รักครูทุกคน ครูคือสุดยอดดดดดดดจริงๆ

ครูอีกคนหนึ่งคือครูตอนป.4 อาจารย์ประไพ
ครูตัวดำๆ ขำๆ ฮาๆ เตี้ยๆ แต่สุดยอดจะเข้มงวด เข้มข้นสุดๆ
เป็นเปาวุ้นจิ้นตัวเป็นๆ เป็นครูที่เราซึมซับนิสัยมามากๆ อีกคนหนึ่ง

ครูสอนเลขตอนป.4 กับ ป.6 ชื่อไรง่าาาาานึกไม่ออก
แต่จำได้ว่ารักมากๆ ตอนป.4 ครูดุ๊ดุ ดุมากๆ แต่ใจดีมากๆด้วย
มีวันนึงเราลืมทำการบ้าน พอครูเรียกส่งเราตกใจมาก
เราลืม! ลืมแบบว่าสุดๆเลย ยืนค้างอยู่อย่างนั้นแล้วร้องไห้เฉยเลย
ครูตกใจมาก บอกว่าไม่ตีหรอก เพราะำทำดีมาตลอด
ที่ไม่ทำเพราะเกิดอะไรขึ้น เหตุสุดวิสัยหรือเปล่า ครูถามใหญ่เลย
เราก็ตอบว่าเราลืม...ครูก็บอกว่าหนนี้ยกให้ สงสัยครูคงตกใจไม่กล้าตี

ครูตอนป.6 นี่ก็ดุ๊ดุ แต่นิสัยดีมากๆ คล้ายๆกัน
ตอนกลับไปหาเมื่อตอนจบม.ปลาย ครูท่านอื่นบอกว่าเกษียณไปแล้ว
แบบเออลี่ด้วย เพราะว่าเหนื่อย สอนไม่ไหวอะไรนี่แหล่ะ สุขภาพมั้ง
แกเคยให้การบ้านเป็นสิบๆหน้าเลย พวกเราก็อีห้องเด็กดี รวมหัวกัน
นั่งทำกันถึงสี่ทุ่ม (สุดยอดดึกสมัยประถม) วันรุ่งขึ้นปรากฏว่า...
ครูไม่ได้บอกให้ทำวันเดียวให้หมด แต่ไม่ได้บอกว่าให้ส่งวันไหน
ปรกติส่งวันต่อวัน... แทบบ้า แต่ก็สบายไปหลายวันเลยแหล่ะ

มีครูคนนึงที่เราไม่ชอบมากๆ ชื่อไรก็จำไม่ได้
แต่จำได้ว่าสอนภาษาไทย โคตรไม่ชอบแกเลย
ไม่ชอบอีกคนคือ ครูอุษา สอนงานบ้าน จำได้ว่าโหดมาก
เคยดีคนที่ไม่ส่งงานแบบว่า ถอยหนีแล้วยังตามไปตีแบบนี้เลย
โหดมากกกกก เราเคยทำงานฝีมือหาย วันรุ่งขึ้นหยุดเรียนเลย...กลัวจัด
ไม่ว่า แม่จะตี จะว่าไงเราก็ไม่ยอมไปเรียนถ้าหาไอ้ดอกไม้หลอดนั่นไม่เจอ
สรุปว่าหาไม่เจอ ทำใหม่ครับท่าน...แต่ก็รอดตัวไปได้ เพราะหยุดเรียนฮ่าๆ
มีครูอุษาอีกคนคนนี้ก็ไม่ค่อยชอบ ขี้นินทา แต่เฉยๆนะ
ที่ไม่ชอบเพราะแกคุมพวกเด็กรำไทยด้วยแหล่ะ มัน...เป็นศัตรูกับเด็กวงสากลมาก

พูดถึงวง ก็นึกถึงครูทองม้วน สอนดนตรีไทย เป็นคนคุมวงดนตรีไทย
เวลาต้อนรับครูต่างโรงเรียนจะประกอบด้วย สามวงคือ
รำไทย ดนตรีไทย ดนตรีสากลของเรานี่เอง ซึ่งส่วนมากรำไทยจะเด่นๆมากๆ
ประกอบกับมารยาหญิงล้วนๆ เลยเป็นที่ไม่ชอบของวงดนตรีไทย และสากล
แต่เนื่องจากวงดนตรีไทยครูทองม้วนโหดมาก ทำให้แสดงออกไม่ได้มาก
แต่กับวงสากลครูกฤษณะที่เป็นผู้คุม ก็ขำๆ ทำให้ลิงๆอย่างพวกเรา
บู๊กับพวกรำไทยได้บ่อยๆ โอยยยยยฮา เด็กๆ ก็มีสังคม อิจฉากันเป็นนะนี่ขำว่ะ

ครูกฤษณะ คือครูสอนดนตรี ที่พวกเราไปซ้อมกันทุกวั๊นทุกวัน
ตั้งแต่ไปถึงโรงเรียน ก็ไปคลุกซ้อมกัน เล่นกัน เปิดแอร์เครื่องนึงเล่นกัน
กลางวันก็ไป เย็นก็ไป เป็นอยู่แบบนี้ตั้งแต่เราป.3 จริงจังๆตอนป.4

เราว่าตอนเด็กๆพวกเรานิสัยไม่ดีมากๆ เอาแต่ใจเพราะครูกฤษณะใจดีมาก
(โทษกันเห็นๆ) หลายครั้งที่เราบู๊ใส่แบบไม่มีเหตุผล อยากได้อะไรแบบไร้เหตุผล
แต่บ่อยครั้งเราคิดว่าครูก็เหมือนหลอกใช้เรายังไงไม่รู้ ไม่รู้สิก็รู้ว่าครูเขาดีนะ
แต่ไม่ประทับใจน่ะ อาจจะเป็นเพราะโตมากแล้วก็ไม่รู้...แต่ก็รักครูกันทุกคนแหล่ะ

ขอโทษที เขียนแบบไม่เรียบเรียงใดๆทั้งสิ้น
ทำไมชีวิตประถมมันย๊าวยาว รู้งี้แยกภาคดีกว่า แต่ชั่งเหอะขี้เกียจแล้ว

ป.ล.คั่นไปหลายบทความ อยู่ๆสมองมันก็แล่น เลยขาดช่วงไปซะ...นาน
ความจริงก็ยังแล่นอยู่แต่ไม่อยากให้นานกว่านี้แล้วเลยอัพดีกว่า

เพลงจาก Grey's Anatomy

เป็นซีรีส์ทำนอง ER ที่กำลังดูอยู่ตอนนี้
รู้จักมาจากบล็อกจานวี ทำเราติดงอมแงมเลย

ชอบเพลงนี้ รู้สึกมันมีอะไร "บางอย่าง" ที่...นั่นแหล่ะ ชอบ
ลองฟังกันดู (และโหลดไปฟังกันตามสบาย)

Grey's Anatomy - Season 1 - Episode 04 - Sia - Sunday

For those who've slept
For those who've kept
Themselves jacked up
How Jesus wept
Sunday
Sunday

For those in need
For those who speed
For those who try to slow their minds with weed
Sunday
Sunday

For those who wake
With a blind headache
Who must be still
Who will sit and wait
For sunday, to be monday

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination run away

For those with guilt
For those who wilt
Under pressure
No tears over spilt milk
Sunday
Sunday

Sunday
Sunday

Sunday
Sunday

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination runaway

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination runaway

วันนี้ฉันไปทำหน้าที่ลูกที่ดี นักเรียนที่ดี
และเพื่อนที่ดี


ฉันหนาว
เพราะมันหนาว มันเหนื่อยที่ต้องทำแต่สิ่งที่ถูก

ฉันสับสน
เพราะเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันให้สิ่งที่ถูกต้องกับตัวเองแล้วหรือยัง?

ฉันปวดหัว
เพราะหวัด เพราะภูมิแพ้ เพราะกลุ่มเพื่อนเฮงซวย



แด่.....วันที่ฉันหนาว สับสน และปวดหัว

ป.ล.สองวันก่อนซักผ้าลืมใส่ผงซักฟอก... ยาแก้ภูมิแพ้ก็ใกล้จะหมดแล้ว...แย่ๆ
ความรู้สึกตอนป่วยแ้ล้วไม่มีใครเอามือมาแปะหน้าผากนี่มันแย่มากเลย...เนอะ
ตอนนี้อยากคุยกับไอ้ชินมากถึงมากที่สุด

รบกวนเวลาทุกท่านคนละนิด ช่วยทำแบบสอบถามชุดนี้ด้วยครับ

เป็นแบบสอบเกี่ยวกับรูปถ่าย ที่มีลักษณะเด่น แปลก ไปจากรูปถ่ายปกติทั่วไป
เป็นส่วนหนึ่งของวิชาที่ผมเรียนครับ เป็นงานบังคับให้ทำแบบสอบถามขึ้นมา
เพื่อใช้ผลจากแบบสอบถามมาทำงานชิ้นต่อไป

เริ่มเลยนะครับ

ลักษณะเด่นของรูปถ่ายทั้ง 5 ชุด
1.ภาพแบ่ง
2.ภาพซ้อน
3.ขอบดำ
4.ภาพเลนส์นูน
5.ใต้น้ำ

แบบสอบถาม
1.ท่านมีความสนใจในรูปถ่าย หรือชอบถ่ายรูปหรือไม่ (ชอบ/ไม่)
2.ท่านมีความสนใจ/ชอบ ต่อรูปลักษณะดังกล่าวที่ไม่ใช่รูปถ่ายปกติหรือไม่ (ชอบ/ไม่)
3.รูปถ่ายชุดใดที่ท่านชอบมากที่สุด (ตอบ 3เรียงลำดับมาก>น้อย)
4.ในความรู้สึกของท่านแล้ว ภาพถ่ายลักษณะดังเกล่าวมีคุณค่าทาง "ศิลปะ" หรือไม่ (มี/ไม่มี)
5.ท่านรู้จักคำศัพท์ต่อไปนี้(เกี่ยวกับภาพถ่าย) เท่ากับหรือมากกว่า5คำใช่หรือไม่ (ใช่/ไม่)
lomo, halga, lc-a, pop9, supersampler, diana, rolliflex, cross process, pinhole, fish eye

6.อายุ
7.เพศ


เวลาตอบ ให้กดตรงคำว่า post comment

ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาครับผม
ป.ล.อยากให้ก๊อปแล้วแปะ แล้วเขียนคำตอบไว้ท้ายคำถามจะเป็นประโยชน์มากครับ

เคยหวัง แม้มันจะลมๆแล้งๆ
เคยสุขที่ได้ฝัน แม้จะแค่ฝันเฟื่อง
เคยบ้าพลัง ที่จะเติมเต็มฝันและหวัง

วันนี้ของเรา สว่างไสว และสดใส
แต่ทำไม ช่างเงียบ และว่างเปล่า

วันเปลี่ยน เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน
แต่มันเปลี่ยนกันได้ถึงเพียงนี้ เลยเหรอ?




กลับมาทีเถิด....ตัวฉัน

ป.ล.การเลือกสิ่งที่ควรเลือก แต่ไม่ใช่สิ่งที่อยากเลือก มันทำลายตัวตน
ความรู้สึกของเรา ได้มากขนาดนี้เลยเหรอ.....รู้สึก ว่างเปล่าจัง

น้าแก้วเป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวยอะไร
ช่วงนั้นเรานั่งรถประจำกับแกตอนกลับบ้าน (ตอนอยู่เซนต์แอน)
แกจะรับเด็กที่อยู่ไกลสุดก่อนคือที่เซนต์แอน เซนต์หลุยส์ วัดเมือง ตามลำดับ

เวลาไปจอดที่วัดเมือง แกจะให้เด็กทุกคนลงไปกินขนม
ซึ่งแกมักจะให้เงินเด็กๆไปกินขนมเสมอ โดยเฉพาะเรา
ตอนนั้นบ้านเราคงจนสุดในรถ ครั้งละสองบาท(กินได้สองอย่างเลยนะ)

มีวันนึง แกบอกถามว่าเงินเหลือไหม ถ้าเหลือให้เลี้ยงขนมน้าคืน2บาท
ตอนนั้นเรางงๆ เอ๊ะน้ามาเอาเงินจากเราทำไม ธรรมดาให้เราตลอด
น้าบอกว่าต้องรู้จักให้บ้าง เราก็เลยให้ไปแบบไม่พอใจนัก
พอเราย้ายโรงเรียน ก็ไม่ได้เจอน้าแก้วอีก

ตอนเด็กๆเราไม่เข้าใจที่น้าพูดเท่าไร แต่คำพูดที่ไม่เข้าใจนี่แหล่ะ
มันติดอยู่ในหัวตลอด พอโตมาถึงเข้าใจ และมีอีกหลายเรื่องที่น้าสอน
แต่เราจำไม่ได้เท่าไร แต่รู้เลยว่าน้าเป็นต้นแบบ "คนดี" สำหรับเราเลย

หลังจากนั้นเราได้เจอหน้าแก้วสองครั้งโดยบังเอิญ ตอนม.ปลาย
และก็ช่วงจบม.ปลาย เหมือนว่าน้าจะกลับมาขับสามล้อปกติแล้ว
มีอยู่วันนึงเรากลับจาก กทม.อารมณ์เสียเรื่องไรไม่รุ้ แต่คือสุดๆ
เจอน้าตอนลงจากรถ เราไม่ทันได้มอง ตอนหลังรู้สึกว่าใช่น้าแน่ๆ
แต่เราไม่ได้กลับไปทัก เพราะหงุดหงิดอยู่ ตอนนี้รู้สึกว่าควรจะทักน้าเขา
ถ้าเขาเห็นเราด้วย เขาคงรู้สึกแย่ที่เราไ่ม่ได้ทักเขาแน่ๆ...

น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา
ตอนนี้ก็ยังธรรมด๊าธรรมดาอยู่เหมือนเดิม

แต่น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อที่เป็นฮีโร่ของเราเสมอ :]

ป.ล.เหนื่อยมากๆ เปิดเทอมมาอาทิตย์แรก ร่างกายไม่ปรับตัวเท่าไร
สมองด้วย...ภาษาญี่ปุ่นแบบว่าลงหลุมไปอย่างกู่ไม่อยากกลับ
เพิ่งเรียนไป 3วัน 3วิชา เจองานไป 7ชิ้นโอ้ววววจอร์ช
พรุ่งนี้จะนอนให้เต็มที่ จะจัดบ้าน จัดเสื้อผ้า เจอนัดอีก...เฮ้ออออ

ในที่สุดเราก็จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ
ที่รอยคอยมานานแสนนน..........นาน กันเสียที

ไม่พูดอะไรมากให้เปลืองความ
ตามไปดูรูปกันได้เลย



ป.ล.อันนี้เบาะๆ เหลืออีกสองชุดยังไม่ได้ืทำงามโคตรๆขอบอก :]

ชีวิตวัยเตรียมอนุบาลถึงอนุบาลจะเป็นช่วงที่
เราเริ่มมีความจำกันแล้ว (เหมือนกันทุกคนแหล่ะมั้ง)

แต่ก็เหมือนทีวีเก่าๆ ในชนบทอันห่างไกล
คลื่นแห่งความหลัง พากันส่งเสียง....ซ่าา....ซ่าาาาา...
ในความเลือนลางนั้น ก็มีความจำเป็นกลุ่มก้อนอยู่บ้าง

ใครคนหนึ่ง...เตรียมอนุบาลอโนทัย
มีเด็กผู้หญิงคนนึงที่เราสนิทหรือเปล่าไม่รู้จำไม่ได้
แต่จำได้ว่า เราจำได้แม่นมากๆ (เอ๊ะ...รักแรก?)
แต่จำได้แค่นี้แหล่ะ ชื่อก็จำไม่ได้ แต่รู้สึกดีทุกทีที่นึกถึง
(ตอนนั้นเรายังผอมเพรียว โอ้ย...คิดถึงหุ่นแห่งความหลัง)

เพื่อนสนิทคนแรก...อนุบาลเซนต์แอน
ย้ายมาเสร็จโดนซ้ำชั้นทันที เพราะแม่บอกจะได้ตามเก่งๆ
(ตอนอยู่ กทม. เข้าเรียนก่อนเกณฑ์ ทีนี้แม่เลยกลัวลูกจะโง่...)
สนิทกับเพื่อนคนนึงชื่อไอ้อู๋ กินข้าวกลางวันกับมันทุกวัน
ข้าวกล่องด้วยนะ พอขึ้นป.2 ก็ต้องย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ดอนทอง
ตอนนั้นเขียนจดหมายให้ไอ้อู๋ด้วย (น้ำเน่าแต่เด็ก...เลย)

พี่เดือน พี่ดวง
พี่ทั้งสองคนเป็นคนบ้านเดียวกันกับพ่อเรา
แม่เราเปิดร้านทำผมและรับพี่มาเป็นลูกจ้าง
พี่เดือนเลี้ยงเรามาตลอดตอนอยู่ กทม ตั้งแต่เราเกิดเลย
ส่วนพี่เดือนเลี้ยงเราตอนอยู่แปดริ้ว ไปรับไปส่งเราทุกวัน
พาเราแวะกินน้ำจรวดทุกวันเลย...

ตอนนี้พี่ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่บ้านเราแล้ว
พี่เขาแต่งงานกับช่างในอู่ของพ่อเรา ออกเรือนกันไปหมดแล้ว
พี่เดือนค่อนข้างสบาย แต่พี่ก็ลำบากหน่อยเพราะสามี
ก็ยังได้เจอพี่เดือนอยู่บ้าง แต่พี่ดวงไม่ได้เจอนานแล้ว...คิดถึงจัง

อี๊ปาน ทำไมเราเลยพี่ปานเรียกอี๊ก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว
อี๊เป็นคนที่เลี้ยงเรามาคู่กับพี่เดือนแต่ตอนนี้ไม่ได้เจอแล้ว
เป็นคนที่โคตรจะใจดีที่สุดตั้งแต่เราเคยเจอมา
อาบน้ำให้เรา ทำกับข้าวก็เก่ง ทำความสะอาดก็เรียบร้อย
เราไปซ่อนก็เป็นคนไปหาเราจนเจอ ฯลฯ
นิสัยประมาณนางเอกหนังไทย กินน้ำส้ม อะไรแบบนั้นเลย
คิดถึงอี๊มากๆ แม่บอกว่าแต่งงานไปแล้ว แต่สามีไม่ดี(อีกแล้ว)
เลยลำบากมากเลยตอนหลัง แม่เราเคยไปหาพี่เขาด้วย
พี่เขาไม่กล้ามาหาแม่เราเลย เพราะเกรงใจ

ชีวิตวัยเด็กที่เลือนลางก็ประมาณนี้...ซ่าาา...ซ่า...ซ่าซ่าาาา


ป.ล.ช่วงนี้เป็นช่วงซากุระบาน เที่ยวแหลกเลย รู้สึกร่างกายโทรมมาก
ไปกินบุฟเฟ่ต์ปูมาเมื่อสามวันก่อน แต่ไม่มีรูปปูเลยเพราะมัวแต่ห่วงกิน -_-"
ถัดมาก็เที่ยวดูซากุระอย่างเดียว โอยยยยรูปท่วมไม่ได้ทำเลย

ป.ล.2 ที่มีเรื่องจักรยานเมื่อหลายวันก่อน สรุปโดนตำรวจเรียกไปโรงพักเลย
จักรยานแม่งขโมยมา...พี่ไก่ได้มาจาพี่กอล์ฟ อีพี่กอล์ฟแม่งเอามาจากไหนไม่รู้
กว่าจะจบเรื่อง ด่ากับตำรวจซะหลายยก ทำเหมือนเราเป็นโจรเลยแม่ง...เลว

"เกิดมาปุ๊บก็รู้จักกันปั๊บ
เขาเจอเราปุ๊บ เขารักเราปั๊บ"

ครอบครัวนี่เอง


ถ้าพูดถึงพ่อแม่...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่อยากพูดถึงเท่าไรนัก
เพราะเจอกันมาตั้งแต่เกิด เลยเฉยๆ...(เลวเนอะ)

แต่พอโตขึ้น เข้าใจโลก เข้าใจตัวเองมากขึ้น
ก็เลยเข้าใจว่า คำว่ารักที่ตัวเราใช้อยู่นั้น มันเทียบไม่ได้เลย
กับคำว่า "รัก" ที่พ่อแม่บอกเรา

เรื่องย่อๆ
ตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยู่กับลูกจ้างของแม่เรา
ทั้งพี่ทั้งน้องเลย จนเราขึ้นอนุบาล3 ถึงย้ายมาอยู่แปดริ้ว
มาอยู่ด้วยกันทั้งหมด จากนั้นก็เหมือนครอบครัวทั่วไป

แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อกับแม่นัก เพราะงานยุ่ง
และเขาก็ให้เราเรียนพิเศษทุกวันๆ (ไม่ค่อยเรียนเท่าไรหรอก)
แต่มันก็เหมือนว่าอยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่ดี

แต่พอโตๆ มาก็เข้าใจเขานะ เลยพยายามอยู่ด้วยกันให้มาก
ไปนั่งนวดให้เขา ไปนั่งคุยนั่งเล่น ดูทีวีด้วยกัน ทุกวัน
ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยทำเลย...

ส่วนพี่เรา ก็ไม่ค่อยสนิทกัน
เวลาคุยกันก็เหมือนสนิทกันแหล่ะ พูดจริงๆมันก็สนิทแหล่ะ
แต่ก็เหมือนไม่สนิท... ก็อยากให้อะไรมันดีกว่านี้
หวังว่ามันจะเปลี่ยน ไม่ต้องดีกับเราก็ได้
แค่ดีกับพ่อแม่ให้มากกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

ถ้าไม่มีครอบครัว ชีวิตเราคงไม่ได้มาถึงตรงนี้
อย่าว่าแต่ตรงนี้เลย ยังไม่ได้เกิดด้วยซ้ำ...

แต่จะช้าเร็ว สักวันก็ต้องจากกัน เวลาที่เหลืออยู่มันมีค่านะ
ก็เลยจะทำดีให้เพื่อนคนนี้เท่าที่จะทำได้ ในตอนนี้แหล่ะ

ป.ล.วันนี้โดนตำรวจเรียกสองรอบ แม่ง...รอบแรกเรียกก็นึกว่าจบ เสือกขี่จักรยานตามมาอีก
ตามมาทำไรเนี่ย...แค่จักรยานไม่มีกุญแจเข้าใจนะว่าหน้าที่ แต่รอบเดียวไม่พอเหรอ...เซ็ง
(จักรยานมันเก่าแล้วกุญแจมันพัง เลยซื้อแบบคล้องมาใช้แทน)

พักหลังๆนี่ รู้สึกว่าเขียนบล็อกดีๆ ไม่ออกเลย
บล็อกดีๆ คือ อ่านแล้วรู้สึกว่า เออมันเข้าไปในสมอง
มันทะลวงทะลุใจ อะไรทำนองนั้น...ไม่มีเลย T-T

ในเมื่อไอเดียมันเริ่มหดหายถอยถด
ก็เลยหาอะไรมาคั่นไอเดียก่อนด้วยโครงการ
เพื่อนรักนักศึกษา อ๊ะไม่ใช่

"บุคคลสำัคัญ" ต่างหาก

คงเขียนได้มากมายหลายบล็อกอยู่
แล้วเจอกันบล็อกหน้าครับผม

ป.ล.จะเปิดเทอมแล้ว ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ความจริงก็เป็นหลายชิ้นหลายอันแล้ว แต่ที่อยากทำยังมีอยู่ เฮ้อ...รู้สึกใช้เวลาแบบไร้สาระมากเกินไปหน่อย
ป.ล.2 วันก่อนไปเที่ยวบ้านอาจารย์คาชิกาว่ามา สนุกดีขำโคตร เมาท์กระจาย
วันนี้เลยไปเลี้ยงข้าวแก พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่แพะต่อ น่าจะมันส์...คิดว่านะ

วันนี้ของที่แม่ส่งมาให้แล้ว
ขนมไหว้พระจันทร์ไส้ทุเรียนลูกเล็กๆ

ชอบกินว่ะ...

มีมาม่ามาอีกหลายแพ็ค ประทังชีวิต
และกระเป๋าสตางค์ไปได้อีกหลายเดือน

อิ่มท้อง อิ่มใจ
.....รักแม่จัง

ไปตัดผมมา แบบว่าขี้เกียจเลยไปร้านแถวบ้าน
ตัดก็ถูก 1000 เดียวเอง

แต่แม่ง...ทรงไรเนี่ย เพื่อนลุงเลยอ่ะงี้
ตูไม่น่าเลย T-T

ไอ้ที่ยิ่งกว่านั้น แม่งโกนจอนให้ด้วย ตอนแรกบอกว่าไม่โกน
เสือกถามอีก เอาวะโกนก็โกน แต่แม่งเอามีดโกนไรมาโกนไม่รู้
ไม่ใช่มีดโกนง่ะ ด้ามควายๆ หนาๆ คมนะ แต่มันไม่คมเหมือนมีดโกนง่ะ

หยิบมาเสร็จ โกนๆ ก็เสียวๆแล้วแม่งเปลี่ยนใบเปล่าววะเนี่ย
มองดีๆ มันใช่มีดโกนเปล่าเนี่ย พอเสร็จหนาวกว่าเดิม
แม่งเสียบกลับที่เดิมเลย อ๊าาาาาาาาาก

ตูจะเป็นเอดส์ไหมวะเนี่ย T-T

ป.ล.ตอนเดินออกเห็นมีมีดโกนแบบแบตตาเลี่ยน คล้ายๆที่มันใช้เลย
แต่มันจะใช่เหรอวะ อ๊าาาาาเสียว ไม่อยากคิดว้อย จะไม่ไปตัดร้านนี้อีกแล้ว!

เมื่อครั้งที่ถนนเส้นเดิมๆ ของเรามีทางแยก
เราเลือกที่จะเดินไปในทางแยกนั้น
แต่แล้วก็กลับพบว่า เราอยากกลับไป

ที่ถนนเส้นเดิม มากกว่า...


แล้วสุดท้าย เราเจอทางแยกอีกเส้น
ที่จะกลับไปยังถนนเส้นเดิม
เราเดินไป โดยไม่ลังเล...


แต่ทำไมนะ.....ทำไม
หลายครั้ง ที่เราต้องหันกลับหลัง
มองไปยังถนนเส้นเก่า แล้วสงสัยในใจว่า
ส่วนที่เรายังไม่ได้เดินผ่าน ก่อนที่เราจะย้อนกลับมานี้
มันมีอะไรบ้างนะ...

สำหรับเรา "การลืม" คงไม่ใช่ทางออก
และ "เวลา" ก็หาใช่ยางลบ...

ก็ได้แต่เก็บความสงสัย ไว้ในความเงียบ
รอเวลาที่สมควร เพื่อจะเปลี่ยนมันเป็น "ความเข้าใจ"

ป.ล.เมื่ออาทิตย์ก่อนไปร้องคาราโอเกะมาสนุกมากๆ โคตรๆ
ไม่ได้สนุกแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ ตอนอยู่เมืองไทยหลายครั้งก็ไม่สนุก...

บนโลกเบี้ยวๆใบนี้

มีนางฟ้าอยู่ 20 องค์
10 องค์หลับไหล
9 กำลังเที่ยวเล่น
1 เล่นกีตาร์อยู่ในวีดีโอที่เห็น.....



เพลงนี้ชื่อ Say It's Possible
นักร้องชื่อ Terra Naomi

พอเห็นวีดีโอนี้แว่บแรก นึกถึง
sarah (ฉายา angel) ทันที ไม่ใช่ว่าเพราะนาโอมิมีอะไรเหมือนซาร่า
แต่เพราะนาโอมิเป็นนักร้องอีกคนที่มองเพียงแว่บแรก
ก็ให้ความรู้สึก "พิเศษ" เหมือนซาร่า

ที่ทำให้เธอกลายมาเป็น นางฟ้าอีกคน ในใจเรา

ป.ล.นางฟ้าคนที่สองคือ เอมมี่ ลี จ๊ะ

เราทุกคนนั้น
มีชั่วบ้างดีบ้างคละเคล้า

แต่ทำไมถึง
มมนุษย์ที่ถูกเรียกว่า
"คนดี" กับ "คนเลว"
ทั้งๆที่ มันก็มีทั้งดีและเลว อยุ่ในตัวกันทุกคน

ความเลวที่ปรากฏภายนอกนั้น
เป็นเพราะเราไม่มีภูมิต้านทานพอ
ที่จะทัดทาน ความเลวนั้นได้...

ส่วนความดีนั้น
เป็นเพราะเราทัดทานความเลวไว้
ให้มีพื้นที่มากพอที่ความดีจะแทรกออกมาได้

หากแต่ภูมิต้านทานที่ว่า
จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเราเพียงอย่างเดียว
ภูมิต้านทานของคุณล่ะ.....จะแข็งแกร่งได้อีกนานไหม?

ป.ล.เมื่อวานม่าม๊าพาไปเลี้ยงคาราโอเกะมา เลยไปค้างบ้านพี่กุ๊ก
เข้าใจแล้วว่าอาการหิ้วปีกเนี่ยเป็นยังไง แถมตูต้องไปจัดการอ๊วกพี่แกอีก
ป.ล.2 วันนี้กลับมานอนต่อที่บ้าน ตื่นมาเกือบสามทุ่ม
นัดเลี้ยงส่งรุ่นพี่ไว้ ก็ไม่ได้ไปอีก ขอโทษนะครับพี่ปอย พี่พลัง T-T

ฮามากๆ
คนคิดมันสุดยอด




มีที่นึงเป้นทะเล ที่มีท้องฟ้าสีแปลกๆ
อันนั้นอยากไปมากๆ เลยแหล่ะ


ดูวีดีโอนี้แล้วค่อยขำอออก
จากอาการเศร้าซึม หลังโดนนบอมม์ลูกใหญ่จากเว็บฟอนต์
เรื่องเกิดจากความเข้าใจผิดโง่ๆ ของเรานี่เองแหล่ะ.....เฮ้อ

เพื่อนแท้

เหลียวซ้ายแลขวา
เพื่อนแท้ที่ว่า หน้าตาเป็นยังไง?

ก็ว่ามี ก็ว่าเห็น
แต่ก็บอกไม่ได้ว่า หน้าตาเช่นไร




แต่คุยกับมันแล้วสบายใจ
เหมือนคุยกับพ่อกับแม่

อยู่กับมันแล้วปลอดภัย
เหมือนอยู่ในบ้าน

ไปบ้านมันแล้วสนุก เป็นกันเอง
เหมือนอยู่กับตัวเองอีกคน

ก็เป็นแบบนี้แหล่ะ เพื่อนแท้ของเรา
สำหรับเราแล้ว มันก็คือคนในครอบครัวดีๆนี่เอง


ป.ล.ในคำที่ว่า "เพื่อนแท้มีเพียงหนึ่ง ก็มากแล้ว"
ก็ไม่ได้โลภ แต่อยากมีสักสามคน จะได้ไหม?
อีกคนที่จะมาเนี่ย.....ขอให้เป็นคนที่ใช่ทีเถอะ

04:23 นาฬิกา
ของวันที่ 11 มีนาคม 2550

เหงามาก...
มากๆ จริงๆ

ปิดเทอม ไม่มีการบ้าน
ไม่มีงาน...ทำอะไรดี?

ว่าง...
...เหงาว่ะ




คิดถึง...
อยากเจอใครสักคน...สักคนก็ัยังดี

ป.ล.เมื่อวานเจอพี่แพะด้วย ก็สนุกดี คุยเรื่องชีวิตกันอย่างจริงจังมาก
เมากันทั้งคู่ ตื่นมาแสบคอมากๆ แต่ก็เออมีความสุขโคตรๆ....แต่ทำไมวันนี้เหงาจัง

Sad movieหนังเก่า เมื่อปีไหนไม่รู้
แต่เพิ่งได้ดูเมื่อปลายปีที่แล้ว

ตอนแรกงงมาก ใครเป็นใครวะเนี่ย
ดูไปค่อนเรื่อง ดันสงสัยว่า(แม่ง)แซ๊ดตรงไหนวะ?

ผ่านไปอีกสิบห้านาที แซ๊ดดดดดโคตร...

คำจัดกัดความของ "ความรักที่ดี" มันคืออะไรกันนะ
การลาจาก ความเศร้า การพลัดพราก...่ได้แปลว่ามันคือความรักที่ไม่ดี
เพราะอย่างน้อยที่สุด ตอนที่อยู่ร่วมกัน ตอนที่รักกัน ความทรงจำที่มี
มันก็เป็นความรักที่ดีแล้วล่ะ...


มีฉากที่ชอบมากอยู่หลายฉาก แต่ที่ประทับใจมากๆ
คือฉากที่น้องสาวพูดเรื่องที่พี่สาวตัวเองทะเลาะกับแฟนหนุ่ม

"อย่าโวยวายเพื่อให้เขามาใส่ใจ เธอควรที่จะใส่ใจเขามากกว่า"

"อย่างน้อยเธอก็ยังพูดคำว่า ฉันรักเธอ ได้
เธอโชคดีกว่าฉันนัก..."

ถึงจะเกลียดเกาหลีแค่ไหน...ก็คงเกลียดหนังดีๆ เรื่องนี้ไม่ลง
ป.ล.ความรักที่ดี มันก็คงไม่พ้นคำหนีไปได้....."ใส่ใจ"

ถนัด และ ชอบ
เป็นเพื่อนกัน ทั้งสองหน้าตาคล้ายกัน
และยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน...

ถนัด ถูกสั่งให้ปั้นดินให้เป็น ดาว
ถนัด ปั้นดาว เสร็จแล้ว

ชอบ ถูกสั่งปั้นดินให้เป็น ดาวเช่นกัน
ชอบ ปั้นอุกาบาต สำเร็จแล้ว

ถนัดเห็น อุกาบาตของชอบ เป็นดินเบี้ยวๆก้อนหนึ่ง
ชอบเห็น ดินปั้นของถนัด เป็นดาวดวงหนึ่ง

ถนัดเสร็จงาน รับเงิน กลับบ้าน...
ชอบแก้งาน เสร็จงาน กลับบ้าน...

ถนัดเห็นอุกาบาตก้อนใหม่ของชอบ เป็นดิน
ถนัดมองดาวของตัวเอง...


...เป็นดิน เหมือนกัน...













เราเลือกที่จะมีพรสวรรค์ไม่ได้ หากแต่เราเลือกที่จะสร้างมันได้

บล็อคคราวนี้เป็น บันทึกย่อๆ
ของความว้าวุ่นอีกช่วงหนึ่งสำหรับโปรเจคจบปีหนึ่ง (ญี่ปุ่น)
(คำเตือน:หยาบคายเล็กน้อยถึงมาก คนที่อ่อนไหวง่ายไม่ควรอ่าน)

• โปรเจคนี้ กูเสนอทั้งหมดห้าเรื่อง สี่รอบแรกโดนสอยร่วงหมด
• พอพรีเซนท์รอบคัดเลือกเสร็จกูดีใจมาก...และได้เข้ารอบ
• ที่ดีใจไม่ใช่เพราะว่าได้เข้ารอบ แต่ดีใจเพราะว่ามันจบๆ เสียที
  
• ตอนนี้เพลง "เพราะอะไร" ของพี่ป้างดังขึ้นมาพอดี รู้สึกดี...(เกี่ยวไรวะ)
• งานนี้ทำแบบ "เสียไม่ได้" แต่ก็ตั้งใจทำตามนิสัย
  แต่ก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับมันเท่าไรนัก
• รู้สึกว่า ถ้าเรื่องแรกที่เสนอผ่านใน่รอบแรก จะได้งานที่ดีกว่านี้มาก...
• วันนี้ไอ้เคียวได้รางวัลด้วย ได้ชมเชย ดีใจกับมันมากๆ
  เพราะมันไม่ค่อยประสบความสำเร็จ
• งานนี้น่าจะเป็นงานแรกที่คาจิซัง ค่อนข้างล้มเหลว ดูแย่ๆมากๆ เป็นห่วงว่ะ
• คราวนี้ใช้เวลาไปทั้งหมด เกือบสองอาทิตย์เต็มๆ ที่ยุ่งๆ ตลอด เหนื่อยมาก
• จบและ...
• อ๊ะลืม! พรีเซนต์รอบสอง ได้รางวัลรองชนะ
  (มีสี่รางวัลระดับเท่ากัน รางวัลที่หนึ่งมีคนเดียว)
  (ไ้อ้คนได้ที่หนึ่งแม่งก็สมควรจะได้จริงๆ...โคตรงาม)
• จบจริงๆและ...
  

ก็จบเสียทีกับสุดท้ายของปีหน้า
เดือนหน้าก็ปิดเทอม จะได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่ตั้งใจไว้เสียที
ก็เสร็จไปหลายอย่างแล้วล่ะ...เฮ้อ โล่ง

เมื่อวานเสนองาน VI ที่ทำมาทั้งเดือน
กับอาจารย์ปีสอง ห้าท่าน

การนำเสนอให้เวลา5นาที
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างดุเดือด

...แต่ของเรา อย่างฮา...

ได้คำแนะนำมากมาย
สุดท้าย ได้รู้ว่า ได้รับคัดเลือกให้เป็นหนึ่ีงในห้าคนด้วย
ดีใจนะ แต่ที่ดีใจกว่าคือไอ้งานนี้มันจบไปได้เสียที

รู้สึกว่า ฟ้าหลังฝน มันก็แจ่มใสแบบนี้เอง...

ป.ล.จากนั้นก็ไปฉลองให้พี่เอ๋ วันรุ่งขึ้นก็ไปส่งที่สนามบิน
พี่แพะแอบมาเซอร์ไพรส์ด้วย อย่างซึ้ง...เฮ้อ เจ็บแทน
ป.ล.2 หยุด 7วัน ฝนตกเสียสามวัน ซ่อมคอม เก็บบ้าน ทำงานค้างนิดๆหน่อยๆ
สงสัยจะหมดเวลาเที่ยว...ถึงจะมีเวลา แต่จะเที่ยวกับใครดีหว่า? พี่เอ๋กลับเสียและ...

ไม่ได้อัพบล็อกมาเกือบสองอาทิตย์แล้วฤานี่...
ยุ่งวุ่นวายมากมาย

พี่เอ๋จะกลับเมืองไทยแล้ว
ตอนแรกจะกลับจันทร์นี้ แต่ด้วยหลายเหตุ
เลยกลายเป็นจันทร์หน้า

จากที่ฉลอง ให้พี่เขาได้แค่ 1 วัน
ก็เลยกลายเป็นภารกิจใหม่ ต้องฉลองให้พี่เขา 5 วัน
อย่างฮา...

งานตัวเองก็เยอะอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับจะตาย
ก็เลยนะ...ขำๆ ถือโอกาสเที่ยวด้วยซะเลย (ทั้งที่มีงานฮ่าๆ)

หมดอาทิตย์นี้
ก็ถือว่าหมดภารกิจ ก่อนจะเข้าช่วงปิดเทอม
ก็สู้ตาย

ป.ล.กลายเป็นบล็อกชีวิตประจำวันไปอีกบล็อก แหะ แหะ

ในเวลาแห่งการสูญเสียช่วงหนึ่ง...
เป็นเวลาที่เราเสียเพื่อนคนหนึ่งไป
เป็นเวลาที่เพื่อนอีกคนหนึ่งเสียใจ

และเป็นเวลาที่เพลงๆหนึ่ง
ได้อธิบายความรู้สึกช่วงนั้นได้เป็นอย่างดี
กับเพลง "ไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว"

หากรู้ว่าช่วงชีวิตมันจะไม่ยืนยาว
มันจะสั้นเกินไป เกินจะให้แก่เขา

หากรู้ว่าคนที่รักจะจากกันไปแสนไกล
จะเปลี่ยนความคิดเสียใหม่
ไม่ให้เธอต้องปวดใจ

* ฉันขอแค่มีโอกาสได้ย้อนเวลากลับไป
จะทบจะทวนทุกสิ่งที่ทำจะคิดทุกคำที่พูดจา

** จะทำดีก่อนที่จะสายไป
ไม่ให้เธอต้องเสียใจ
ไม่ให้เธอต้องเสียน้ำตา
จะดูแลจะทำให้ดูเหมือนว่า
เป็นวันสุดท้ายทุกเวลา
และทุกนาทีมันเหมือนไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว

หากรู้ว่าสิ่งสุดท้ายที่จะได้เห็นกัน
มันเหลือเพียงเเค่ควันไฟ ลอยจางหายไปก็ตาม

ก่อนที่ทุกอย่างจะสาย...

ก่อนที่อะไรๆ มันจะสาย
วันนี้ก็ทำให้ดี ให้เต็มที่ดีกว่า

อย่างคำคมเชยๆที่ว่า "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด"
ป.ล.เศร้าว่ะ...เหงาด้วย

พักนี้งานรุมเร้ามาก
เพราะว่าจะจบปีหนึ่งแล้ว

มีงานของทุกๆ วิชาที่เรียกได้ว่า
เป็นงานออกเกรดเลยทีเดียว

ทำให้เวลาลดน้อยถอยลงไปมากหลาย
รวมทั้งได้เล่นบอร์ดของเว็บฟอนต์ด้วย
จากเดิมที่เล่นบล็อกนันเว็บเดียว ทำให้เวลาน่อยๆ
มันน้อยไปมากกว่าเดิม แต่ก็มันส์ดี

มีอีกหลายโครงการที่อยากจะรีบๆ ทำ
ทั้งงานตัวเอง งานชาวบ้าน เยอะแยะมากมาย
เดี๋ยวปิดเทอมตอนกุมภา จะทำทุกอย่างให้เรียบร้อยตามหมาย

สัญญากับตัวเองครับ

ป.ล.วันนี้นอนตอนเย็นไปรอบนึง เพราะกินยา ง่วงโคตร
ตื่นมาปวดเอวแบบสุดๆ น่าจะเป็นเพราะนอนเล่นเกมส์ผิดท่าผิดทาง
ก้มไม่ได้เลย จะหยิบอะไรต้องย่อตัว...โอยยยยย

ป.ล.2 จะเขียนอะไรตรงนี้หว่า...ลืมแล้ว

อากาศหนาวนี่ มันช่างเรียกอารมณ์เหงา ได้ดีเสียเหลือเกิน
เดินฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อยแก้เหงา (แต่ไม่ได้แก้หนาว)
ก็มาสะดุดเอามากๆ กับเนื้อเพลงตรงนี้

"ถึงแม้เราห่าง ขอให้ความอ้างว้าง ทำให้เราคิดถึงกัน"
(จากเพลง "ย้ำ" ของบอดี้สแลมอัลบั้มแรกๆ )

ใครๆ ก็ต่างไม่อยากเหงา
ใครๆ ก็ต่างไม่อยากอ้างว้าง
แต่ใครๆ ที่ว่า อาจจะลืมไปว่า

ถ้าไม่ เหงา
ถ้าไม่ อ้างว้าง

ก็คงไม่มีใครให้คิดถึง และก็คงไม่คิดถึงใคร
ได้มากมาย ขนาดนั้น...

พูดๆไปแล้ว เราก็.....เหงาว่ะ
แต่แค่ ไม่ได้อ้างว้างเท่าไร เท่านั้นเอง

แด่...ความห่วงใยที่มีให้กัน

กลับไปบ้านรอบนี้
รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมากๆ
มันก็เร็วจริงแหล่ะ เพราะว่ากลับไปแค่ไม่กี่อาทิตย์

รู้สึกว่าเสียเวลาไปเยอะกับเรื่องของคนอื่น
(ก็เป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วนั่นแหล่ะ)

ก่อนกลับมานี่ยังเหม่อๆ เอ๋อๆ ไม่ได้เตรียมอะไรสักอย่าง
รู้สึกว่ากลับบ้านรอบนี้ เหม่อตลอด
ตอนอยู่ก็เหม่อ ไอ้ที่คิดจะทำก็ลืม เอ๋อ งงตัวเอง
พอรู้สึกตัวอีกที อ๊ะ...ปีใหม่เสียแล้ว

ช่วงก่อนกลับได้ฟังเพลง "คืนข้ามปี" ของเอนโดรฟีน
ก็รู้นะว่า มันโดน...โดนหัวใจ โดนชีวิตจริงนั่นแหล่ะ

ปีใหม่ของเรา ยืนปล่อยโคม ยืนดูพลุที่เกาะช้าง
บรรยากาศดี ดนตรีเพราะ แต่มันก็เหงาอย่างช่วยไม่ได้

ไปกับพี่ที่สนิท แต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่ถึงจะไปกับเพื่อนสนิท
ก็ไม่รู้ว่ามันจะต่างกันหรือเปล่า

อะไรล่ะ อะไร...ที่จะมาลบ มากลบความรู้สึกนี้ออกไปได้

กับบางคน
มีพ่อแม่อยู่ ก็ยังไม่ใช่
มีเพื่อนอยู่ ก็ยังไม่ใช่
มีคนรักอยู่ ก็ยังไม่ใช่

บางทีแล้ว...มันคงอยู่ข้างในตัวเรานี่แหล่ะ
ถึงจะลึกไปสักหน่อย แต่สักวัน ก็คงหาพบล่ะนะ

ป.ล. ที่จริงเพลงนี้น่าจะเล่นก่อนที่จะขึ้นปีใหม่ อย่างที่ไอ้พัดว่า
แต่คิดๆ ดูแล้ว มันอาจจะไม่ดีก็ได้...
ป.ล.2 มีอีกหลายคน ที่น่าจะรู้สึกแบบนี้... ทำไมนะ คนเราถึงเหงาได้ขนาดนี้
ป.ล.3 กูเคยสงสัยมึงนะไอ้พัด ว่าชีวิตมึง ต้องการอะไรกันแน่วะ?
มาวันนี้ กูเริ่มสงสัยตัวกูเองแล้วล่ะ...

แท็กครับผม
ใช่แล้วครับแท็กกกกกกก

คืออยากอินเทรนด์ รอแล้วรอเล่า ก็ไม่มีใครมาแท็กสักที
ดูจากเพื่อนๆ รอบกายแล้วก็ยังไม่เห็นมีใครโดนแท็ก(เหมือนกรู)
ถ้าจะรอ คงจะอีกนาน งานนี้เลยแท็กตัวเองซะเลยดีกว่า :)

ความลับ 5 ข้อของกระผม

1. เคยทำวงดนตรี ตอนประถม3 ในตำแหน่งคียบอร์ด แต่รู้สึกเล่นห่วยมาก เลยเปลี่ยนไปเล่นกีตาร์
   ตอนประถม4 มีสมาชิกในวง6 คนรวมเราได้เข้าเบญพร้อมกัน3คน มีภวัต/14(ไอ้ชิ้น)
   พรพรรณ/14ไอ้(แจง) ธวัชชัย/9(ไอ้เชี้ยโน้ตนั่นแหล่ะ) นอกนั้นไปเรียนต่อที่ดัด
   และเบญ2 (ไอ้เตี้ย กะไอ้ตรี)
   
   เป็นวงที่ถือว่าดังมากๆในโรงเรียน(เพราะว่ามีแค่วงเดียวทั้งโรงเรียน)ไว้เล่นตอน
   ครูต่างโรงเรียนมาดูงาน มีความสุขมากที่ได้ไปเล่น
   (ไม่ได้รักดนตรีหรอกนะ แต่ดีใจที่ได้โดดเรียนต่างหาก -_-")
   
   เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเพื่อนผู้หญิงคนนึงในวงคือไอ้ตรี ตั้งแต่รู้จักกันจนจบออกมาเลย
   แต่ถึงตอนนี้เป็นเพื่อน ที่รักกันมากที่สุดคนหนึ่ง (ตอนนี้เหลือไอ้โน้ตคนเดียวที่ยังเล่นดนตรีอยู่)
   
   
2. ตอนอยู่ในโรงเรียนเบญ เป็นหัวหน้าห้องมาตลอด (รู้สึกว่าเป็นรองหัวหน้าครั้งนึงครึ่งปีไหนเนี่ยแหล่ะ)
   ตอนม.ต้น ภูมิใจมากที่ได้เป็นหัวหน้าห้องของห้อง ม.1/4 และ 2/4 ซึ่งถือได้ว่า
   เป็นห้องที่โด่งดังมาก (ในด้านความแสบ และซน) ตอนม.6 โดนเพื่อนด่า โทษฐานเป็นหัวหน้า
   ที่ไม่ได้ดั่งใจพวกมัน เลยลาออก พอลาออกโดนด่าอีก โืทษฐานไม่ปรึกษาพวกมัน
   
   สรุปกูหรือพวกมึงใครเป็นหัวหน้าใครวะ...ตอนนั้นเสียความรู้สึกมาก แต่พอถึงตอนนี้รู้สึกดี
   ทำให้เรารู้ว่า เพื่อนเลว เพื่อนดี มีใครบ้าง
   
   
3. ม.1-3 เกรดเฉลด3.5อัพทุกเทอม พอขึ้นม.ปลาย ได้เลขเกรด 2 เป็นตัวแรกในชีวิตร้องไห้เลย
   (ฟิสิกส์ก็ได้2 แต่เฉยมาก) ซึมเศร้าอยู่พักใหญ่ ก็ทำใจว่า เราคงโง่เลขกะวิทยาศาสตร์
   แล้วก็เป็นจริงดังว่า เพราะวิชาเลข และวิทย์ก็ได้เกรดที่คงความโง่อย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งจบม.6
   (แล้วกรูเป็นพี่เลี้ยงค่ายเลขได้ไงวะ...)
   
   
4. ข้อนี้ลับสุดยอดแล้วขอบอก...ตอนสอบเอนทรานซ์ ทุกคนเครียดกันมาก
   แต่เราเครียดเรื่องเพื่อนแทน...(บ้าป่ะเนี่ยกรู) รู้ว่าวิชาสายวิทย์กรูโง่มากๆ ไม่อยากสอบ
   คือคิดว่าอ่านแล้วสอบก็ทำได้ แต่ไม่อยากเรียน ตอนลงสอบเลยเลือกสายศิลป์
   คะแนนดี จนตัวเองตกใจห้าวิชาได้ 250อัพ (เท่าไรจำไม่ได้ แต่เกรดไม่ถึง3
   เลยโดนนินทาว่าโกง กะโดนด่าว่าตอนเรียนเบญไม่สนใจ...) ตอนนั้นอ่านหนังสือ
   ก่อนสอบเอนท์ประมาณ 3วัน (วิชาสังคมอย่างเดียวเลย)
   
   ตอนนั้นอยากเข้าธรรมศาสตร์ กับศิลปากรมากๆ (บ้าความยุติธรรม ตอนนี้ก็ยังบ้าอยู่)
   ได้คณะสังคมสงเคราะห์ไรเนี่ยแหล่ะที่ธรรมศาสตร์ แต่พ่อแม่ไม่ให้เข้า (กรูก็ไม่อยากเข้าอะไรก็ไม่รู้)
   ส่วนศิลปากร ตอนนั้นวาดรูปไม่เป็น เลยแห้ว ไม่ได้สอบ...ก็เลยได้มาญี่ปุ่นตามโครงการพ่อแม่
   พร้อมกับความคิดกบฏเล็กๆ...
   
   
5. กรูเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีและแย่มาก ในเวลาเดียวกัน
   ดีถึงดีมาก กับคนทั่วๆไป แต่จะแย่มากในบางเวลากับเพื่อนที่สนิทมากๆ
   เนื่องด้วยนิสัยที่ว่า ทุกอย่างต้อง 100% ต้อง perfect ของกรูเองนี่แหล่ะ
   มีเพื่อนที่เคยเรียกว่าสนิทกันสุดๆ มาหลายปี แต่ก็เลิกคบได้ หน้าตาเฉยหลายคนอยู่
   
   แต่ลึกๆ ก็พอใจที่ตัวเองมีนิสัยแบบนี้ เพราะมันทำให้ได้รู้จักหน้าตาของ
   คำว่า "เพื่อนรัก" และ "เพื่อนแท้"
   
   นิสัยอีกอย่างที่ใครๆ อาจจะไม่รุ้อีกอย่างนึงก็คือชอบที่จะ "ศึกษานิสัยคน"
   ไม่รู้ทำไปทำไมเหมือนกัน แต่รู้สึกสนุกดี...

บ่นมาย้าวยาว ขอแท็กเพื่อนๆ ดังต่อไปนี้
ติ๊บ ดาว ธง น้องโบ้ท น้องแตง เบญ(เพื่อนตอนประถม) ทั้งหมดหกคนครับ

กติการการ TAG
เพิ่งมีอาการระบาดช่วงปีใหม่นี้เอง ในกลุ่มคนเขียนบล็อก
วิธีเล่น
คนที่โดนแท็ก (คือคนที่มีชื่อในบล็อกของคนอื่นที่บอกว่าโดนแท็ก)
จะต้องเขียนความลับของตัวเอง 5ข้อ ในบล็อกของตัวเอง
และท้ายบล็อกนั้น ให้ใส่ชื่อ และใส่ลิงค์บล็อกของเพื่อนคนที่เราจะแท็กต่อ
อีกห้าคนเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจการ แท็กครับผม

ป.ล.เพิ่งทราบข่าว เมื่อวันนี้ว่า บอลห้องเรา /10 เสียชีวิตแล้ว
ใครที่รู้จักมัน ไปร่วมงานศพมันด้วยนะ
มันเป็นเพื่อนที่เรารักมากคนนึง เพราะอยู่ห้องเดียวกันมา4ปี
ทำงานด้วยกันมาตลอด 6ปีในโรงเรียนเบญ จบไปแล้วยังได้คุยกันตลอด
ขอให้มึงไปสู่สุขตินะ...จากไอ้วุดเพื่อนมึง

มีคำถาม คำถามหนึ่ง
ที่เรามักถาม คนใกล้ตัวเราอยู่เสมอ

"นายคิดว่าคนเราพบกันเพื่อ...อะไร?"

คำตอบที่ได้ มีมากมาย
กระทั่ง ความเงียบ ก็เป็นคำตอบหนึ่ง



เราพบกันเพื่อ.....จาก
เราจากกันเพื่อ.....ที่จะเจอกันอีกครั้ง



.....ก็เป็นคำตอบ
ที่เราตอบตัวเอง ในความเงียบนั้น

แด่...เรื่องดีๆ ของเด็กคนหนึ่ง กับเด็กอีกสองคน

สวัสดีปีใหม่ 2550 ครับผม

รูปนี้เคยทำไว้นานแล้ว ใช้โปรแกรม ultra fractal
เห็นเขาทำกันสวยๆ ก็อยากจะทำบ้าง
ก็ได้รูปแรกออกมา หน้าตาแบบนี้แล...
(ที่ใช้สีนี้ เพราะรู้สึกว่าอยากเปลี่ยนลุคดูบ้างเท่านั้น)

จากนั้นก็.................ดอง
อีกตามเคย

ปีใหม่ปีนี้ ก็อวยพรให้ทุกคนนะครับ
หวังอะไรก็ได้อย่างที่หวัง ถึงมันจะมาช้าไปบ้าง
ก็ยังดีกว่าไม่มีมา...เสียแล้วกันนะ

ปีใหม่ปีนี้ กับตัวเอง
ก็จะตั้งใจกับอีกหนึ่งปีที่เหลือ
ชีวิตช่วงปีนี้รู้สึกมีอะไรดีๆเยอะเลย
เพื่อน ครอบครัว การเงิน ฯลฯ
(ความจริงมันก็ดีมาตลอดนั่นแหล่ะ เพียงแต่ไม่ค่อยรู้สึก)

ที่ไม่ดี คงมีแ่ค่กับตัวเองเท่านั้น
แต่ยังไงก็ จะทำให้ดีที่สุด ก็อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น สู้ๆ