"เกิดมาปุ๊บก็รู้จักกันปั๊บ
เขาเจอเราปุ๊บ เขารักเราปั๊บ"

ครอบครัวนี่เอง


ถ้าพูดถึงพ่อแม่...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่อยากพูดถึงเท่าไรนัก
เพราะเจอกันมาตั้งแต่เกิด เลยเฉยๆ...(เลวเนอะ)

แต่พอโตขึ้น เข้าใจโลก เข้าใจตัวเองมากขึ้น
ก็เลยเข้าใจว่า คำว่ารักที่ตัวเราใช้อยู่นั้น มันเทียบไม่ได้เลย
กับคำว่า "รัก" ที่พ่อแม่บอกเรา

เรื่องย่อๆ
ตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยู่กับลูกจ้างของแม่เรา
ทั้งพี่ทั้งน้องเลย จนเราขึ้นอนุบาล3 ถึงย้ายมาอยู่แปดริ้ว
มาอยู่ด้วยกันทั้งหมด จากนั้นก็เหมือนครอบครัวทั่วไป

แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อกับแม่นัก เพราะงานยุ่ง
และเขาก็ให้เราเรียนพิเศษทุกวันๆ (ไม่ค่อยเรียนเท่าไรหรอก)
แต่มันก็เหมือนว่าอยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่ดี

แต่พอโตๆ มาก็เข้าใจเขานะ เลยพยายามอยู่ด้วยกันให้มาก
ไปนั่งนวดให้เขา ไปนั่งคุยนั่งเล่น ดูทีวีด้วยกัน ทุกวัน
ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยทำเลย...

ส่วนพี่เรา ก็ไม่ค่อยสนิทกัน
เวลาคุยกันก็เหมือนสนิทกันแหล่ะ พูดจริงๆมันก็สนิทแหล่ะ
แต่ก็เหมือนไม่สนิท... ก็อยากให้อะไรมันดีกว่านี้
หวังว่ามันจะเปลี่ยน ไม่ต้องดีกับเราก็ได้
แค่ดีกับพ่อแม่ให้มากกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

ถ้าไม่มีครอบครัว ชีวิตเราคงไม่ได้มาถึงตรงนี้
อย่าว่าแต่ตรงนี้เลย ยังไม่ได้เกิดด้วยซ้ำ...

แต่จะช้าเร็ว สักวันก็ต้องจากกัน เวลาที่เหลืออยู่มันมีค่านะ
ก็เลยจะทำดีให้เพื่อนคนนี้เท่าที่จะทำได้ ในตอนนี้แหล่ะ

ป.ล.วันนี้โดนตำรวจเรียกสองรอบ แม่ง...รอบแรกเรียกก็นึกว่าจบ เสือกขี่จักรยานตามมาอีก
ตามมาทำไรเนี่ย...แค่จักรยานไม่มีกุญแจเข้าใจนะว่าหน้าที่ แต่รอบเดียวไม่พอเหรอ...เซ็ง
(จักรยานมันเก่าแล้วกุญแจมันพัง เลยซื้อแบบคล้องมาใช้แทน)