ซ้ายไปขวาแถวบน ไอ้ตรี พี่น้ำหวาน ไอ้เตี้ย ผมเอง
แถวล่าง ไอ้โน้ต แจง ไอ้น็อต(หลับตาด้วยนะมึงฮ่าๆ)

ขึ้นป.2(เทอม2) แล้วครับ!
การขึ้นรถน้าแก้วเป็นอะไรที่ลำบากมาก ต้องนั่งเบียดๆกัน(ตอนเรายังตัวเล็กนะ)
และตอนกลับบ้าน เราชอบนั่งหลับและทำขนมที่ถือกลับมาเลอะตัวเองทุกวัน
(มีวันนึงเราเห็นพี่คนนึงกินแตงกวาที่มากับทอดมัน แต่พอดีทอดมันหมดแล้ว
ไม่รู้มันอร่อยตรงไหน จำได้ว่าถามพี่เขาด้วยแหล่ะโคตรฮานึกออกเลยเขียนน่ะ ขำดี)
แม่เราเลยให้เรา ย้ายโรงเรียนมาอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน คือโรงเรียนดอนทอง
เป็นโรงเรียนที่ให้อะไรเรามากมาย ยกเว้น "เพื่อนสนิท"

เพื่อนที่สนิทที่สุดของเรา ก็คือคนในวง แต่ก็สนิทเหมือนไม่สนิท แปลก...
ตอนประถมเราชอบเรียนศิลปะมากๆ เรียนกับครู ระ? นะ? อะไรสักอย่าง
เคยแข่งวาดรูปได้ที่1 ตอนป.อะไรนี่แหล่ะภูมิใจมากๆ วาดม้านิลมังกรกับสุดสาคู
ตอนเด็กๆนะโห ใครวาดวะแม่งโคตรสวย(แหลแต่เด็ก) พอโตมานั่งดู
ทำไมเราวาดสุดสาครหัวเป็นสาคูแบบนั้น ตอนนี้ภาพหายไปแล้ว แย่จริงๆ
(แฟนอาจารย์ชื่อจารย์ดาว ไม่รู้มีลูกยัง จำได้ว่ามีใครเป็นหมันนี่แหล่ะ น่าสงสาร)

ครูที่เป็นต้นแบบของความดี ต้นแบบของความใจดี
เป็นคนที่สอนให้เรารู้ซึ้งถึงคำว่า "ครู" มากๆคือครู "ดลลักษณ์"
รับรองว่าคนที่ได้เรียนกับครู รักครูทุกคน ครูคือสุดยอดดดดดดดจริงๆ

ครูอีกคนหนึ่งคือครูตอนป.4 อาจารย์ประไพ
ครูตัวดำๆ ขำๆ ฮาๆ เตี้ยๆ แต่สุดยอดจะเข้มงวด เข้มข้นสุดๆ
เป็นเปาวุ้นจิ้นตัวเป็นๆ เป็นครูที่เราซึมซับนิสัยมามากๆ อีกคนหนึ่ง

ครูสอนเลขตอนป.4 กับ ป.6 ชื่อไรง่าาาาานึกไม่ออก
แต่จำได้ว่ารักมากๆ ตอนป.4 ครูดุ๊ดุ ดุมากๆ แต่ใจดีมากๆด้วย
มีวันนึงเราลืมทำการบ้าน พอครูเรียกส่งเราตกใจมาก
เราลืม! ลืมแบบว่าสุดๆเลย ยืนค้างอยู่อย่างนั้นแล้วร้องไห้เฉยเลย
ครูตกใจมาก บอกว่าไม่ตีหรอก เพราะำทำดีมาตลอด
ที่ไม่ทำเพราะเกิดอะไรขึ้น เหตุสุดวิสัยหรือเปล่า ครูถามใหญ่เลย
เราก็ตอบว่าเราลืม...ครูก็บอกว่าหนนี้ยกให้ สงสัยครูคงตกใจไม่กล้าตี

ครูตอนป.6 นี่ก็ดุ๊ดุ แต่นิสัยดีมากๆ คล้ายๆกัน
ตอนกลับไปหาเมื่อตอนจบม.ปลาย ครูท่านอื่นบอกว่าเกษียณไปแล้ว
แบบเออลี่ด้วย เพราะว่าเหนื่อย สอนไม่ไหวอะไรนี่แหล่ะ สุขภาพมั้ง
แกเคยให้การบ้านเป็นสิบๆหน้าเลย พวกเราก็อีห้องเด็กดี รวมหัวกัน
นั่งทำกันถึงสี่ทุ่ม (สุดยอดดึกสมัยประถม) วันรุ่งขึ้นปรากฏว่า...
ครูไม่ได้บอกให้ทำวันเดียวให้หมด แต่ไม่ได้บอกว่าให้ส่งวันไหน
ปรกติส่งวันต่อวัน... แทบบ้า แต่ก็สบายไปหลายวันเลยแหล่ะ

มีครูคนนึงที่เราไม่ชอบมากๆ ชื่อไรก็จำไม่ได้
แต่จำได้ว่าสอนภาษาไทย โคตรไม่ชอบแกเลย
ไม่ชอบอีกคนคือ ครูอุษา สอนงานบ้าน จำได้ว่าโหดมาก
เคยดีคนที่ไม่ส่งงานแบบว่า ถอยหนีแล้วยังตามไปตีแบบนี้เลย
โหดมากกกกก เราเคยทำงานฝีมือหาย วันรุ่งขึ้นหยุดเรียนเลย...กลัวจัด
ไม่ว่า แม่จะตี จะว่าไงเราก็ไม่ยอมไปเรียนถ้าหาไอ้ดอกไม้หลอดนั่นไม่เจอ
สรุปว่าหาไม่เจอ ทำใหม่ครับท่าน...แต่ก็รอดตัวไปได้ เพราะหยุดเรียนฮ่าๆ
มีครูอุษาอีกคนคนนี้ก็ไม่ค่อยชอบ ขี้นินทา แต่เฉยๆนะ
ที่ไม่ชอบเพราะแกคุมพวกเด็กรำไทยด้วยแหล่ะ มัน...เป็นศัตรูกับเด็กวงสากลมาก

พูดถึงวง ก็นึกถึงครูทองม้วน สอนดนตรีไทย เป็นคนคุมวงดนตรีไทย
เวลาต้อนรับครูต่างโรงเรียนจะประกอบด้วย สามวงคือ
รำไทย ดนตรีไทย ดนตรีสากลของเรานี่เอง ซึ่งส่วนมากรำไทยจะเด่นๆมากๆ
ประกอบกับมารยาหญิงล้วนๆ เลยเป็นที่ไม่ชอบของวงดนตรีไทย และสากล
แต่เนื่องจากวงดนตรีไทยครูทองม้วนโหดมาก ทำให้แสดงออกไม่ได้มาก
แต่กับวงสากลครูกฤษณะที่เป็นผู้คุม ก็ขำๆ ทำให้ลิงๆอย่างพวกเรา
บู๊กับพวกรำไทยได้บ่อยๆ โอยยยยยฮา เด็กๆ ก็มีสังคม อิจฉากันเป็นนะนี่ขำว่ะ

ครูกฤษณะ คือครูสอนดนตรี ที่พวกเราไปซ้อมกันทุกวั๊นทุกวัน
ตั้งแต่ไปถึงโรงเรียน ก็ไปคลุกซ้อมกัน เล่นกัน เปิดแอร์เครื่องนึงเล่นกัน
กลางวันก็ไป เย็นก็ไป เป็นอยู่แบบนี้ตั้งแต่เราป.3 จริงจังๆตอนป.4

เราว่าตอนเด็กๆพวกเรานิสัยไม่ดีมากๆ เอาแต่ใจเพราะครูกฤษณะใจดีมาก
(โทษกันเห็นๆ) หลายครั้งที่เราบู๊ใส่แบบไม่มีเหตุผล อยากได้อะไรแบบไร้เหตุผล
แต่บ่อยครั้งเราคิดว่าครูก็เหมือนหลอกใช้เรายังไงไม่รู้ ไม่รู้สิก็รู้ว่าครูเขาดีนะ
แต่ไม่ประทับใจน่ะ อาจจะเป็นเพราะโตมากแล้วก็ไม่รู้...แต่ก็รักครูกันทุกคนแหล่ะ

ขอโทษที เขียนแบบไม่เรียบเรียงใดๆทั้งสิ้น
ทำไมชีวิตประถมมันย๊าวยาว รู้งี้แยกภาคดีกว่า แต่ชั่งเหอะขี้เกียจแล้ว

ป.ล.คั่นไปหลายบทความ อยู่ๆสมองมันก็แล่น เลยขาดช่วงไปซะ...นาน
ความจริงก็ยังแล่นอยู่แต่ไม่อยากให้นานกว่านี้แล้วเลยอัพดีกว่า