วันก่อน กุไปถึงโรงเรียนตอนกลางวัน
เพราะกุไม่สบาย...


ไม่มีใครโทรหากุ ไม่มีใครโทรตามกุ
เพราะไม่มีใครห่วงกุ


กุนั่งทำงานด้วยอารมณ์เอ๋อๆ


เลิกเรียน กุรอเพื่อนกุคนนึง
ว่าจะชวนไปกินข้าว


เพื่อนกุ ดูจะมีปัญหากับเรื่องที่เรียน
มันกำลังถามเพื่อนอีกคนนึงอยู่


กูเดินวนเวียนไปมา และคิดในในว่า...


ไอ้คนตอบนี่แม่ง ขี้โม้สาดๆ
เพื่อนกุแม่งก็เชื่อเข้าไปได้


แต่กุก็ไม่ได้พูดอะไร
และเดินวนเวียนอยู่เหมือนเดิม


สักพัก กุคิดขึ้นมาอีกว่า



ทำไม มันไม่ถามกุวะ?



"กุคงโง่ ละมั้ง" กุตอบตัวเองแบบนั้น


เวลาผ่านไป


มันก็ดูจะไม่หมดเรื่องเสียที จนกูเซ็ง
ทั้งๆที่มันก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรขนาดนั้น


แต่มันก็ไม่รีบร้อน เหมือนรอให้เวลาผ่านไป...


กูงงว่ามันรออะไร?


สักพัก มันเดินมาบอกกุว่า
เพื่อนคนนู้น กะคนนู้นชวนไปกินข้าว


กุตอบไปอย่างเร็วว่า "เอองั้นกุกลับและ"



ในใจกุ มีคำพูดผุดปุดๆ ขึ้นมาว่า...










"แล้วกูล่ะ"







อ๋อ กุรู้และเมื่อตะกี้มันรออะไร








มันรอให้กู "ไปสักที" นี่เอง.....