จบงานวิชาการของนักเรียนในญี่ปุ่นไปแล้ว
รับหน้าที่ไปเป็นตากล้อง แล้วเอางานไปแสดงกะเขาหน่อย

ก็รู้สึกว่างานนอกคอกมากๆ พี่ปอยแกก็บอกเอาไปเหอะ
พอไปถึงจริงๆ แม่งนอกคอกจริงๆ คนอื่นเขามีแต่วิชาการ
เรานี่แม่ง อะไรเนี่ย ติสต์มาแต่ไกล...เหอๆ

เตรียมงานตัวเองก็เหนื่อย ไปช่วยเตรียมงานกับพี่ๆเขาก็ยิ่งเหนื่อย
เหนื่อยมากมาย แต่พี่ๆหลายคน คงเหนื่อยกว่าเยอะเห็นแล้วก็ต้องช่วยๆกัน

ได้เจอหลายคนที่คิดถึง และไม่คิดถึง
ได้เจอหลายคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และไม่นาน
ได้เพื่อนใหม่ ที่อยาก และไม่อยาก


รู้สึกว่าได้อะไรดีๆ มาเยอะ
เสียดายไม่ได้ ipod ฮ่าๆ


แต่คนที่ได้ก็สมควรได้จริงๆ
งานเขาก็ดูทำกันมาทุ่มเทดี ถึงแม้เด็กสายศิลป์อย่างเรา
จะไม่รู้เรื่องเท่าไรก็ตามที ฮ่าๆ


ดีใจมากอีกเรื่อง คืออยากเจอพี่ตุ๋ยมากๆ ก็ได้เจอ
สวยขึ้นจมๆเลย ถึงกับจำไม่ได้
นึกในใจ "เจ๊นี่ใครฟระ มาจ้องตูอยู่ได้" อย่างฮา


กำลังบ่นถึงพี่เอก คิดถึงในความดีของพี่แก
และยังเสียดายที่ไม่ได้ไปเลี้ยงส่งพี่แก ก็ดันได้เจอ
คุยกันหอมปากหอมคอ ผอม หล่อมาเลย ยังป๊อปปูล่าเหมือนอีกต่างหาก


ได้เจอพี่ๆ จากโตเกียวอีกหลายคน ที่ทำให้รู้สึกดี


ก่อนหน้านี้ก็ได้เจอพี่หลิงทีงานรับน้อง งานนั้นก็อย่างฮา
เจอพี่หลิงก็ดันเรียกเป็นพี่ใหม่ คุยกันระเบิด
แถมพี่แกเปิดเผยนาม "มุมมืด" ของเราอีกต่างหาก T0T


เจอพี่ใหม่จากเกียวโต ที่เราหลงคิดว่าพี่แกกลับไทยไปแล้ว
เมาท์กันไม่หยุดหย่อนในเวลาที่มีเวลา
และเพิ่งรู้ว่าพีใหม่ขับรถ แถมเป็นแนวขาลุยอย่างแรงหุหุ


ก็ซึ้งในน้ำใจของทุกคนที่มาช่วยกันแหล่ะนะ ถึงเราจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขามาก
แต่รู้สึกว่าเออ... น้ำใจ คนดี มันก็ยังไม่เหือดแห้งไป ถึงจะเหลือน้อยก็เหอะ
ยิ่งพี่ปอย พี่ใหม่ โอ้ซึ้งมาก นับถือและศรัทธาในความดีของพี่สองคนจริงๆ

ที่ดีใจที่สุดคือ ได้รู้จักคนที่อยากให้เป็นเพื่อนต่อไปภายหน้า
ไม่ใช่แค่คนรู้จัก.....อีกหลายคน ทีเดียวเลย


ได้เมาท์แตกอย่างเมามัน


ถึงดูไม่มีสาระ ไม่มีอะไร


แต่มันก็มีความสุขดีว่ะ


รุ้สึกับตัวเองเลยว่า "ดีใจจริงๆว่ะ วันนี้"


จบ

ป.ล. รูปถ่าย ถ้าทำเสร็จแล้วจะเอาไปแป่ะที่เว็บเด็กคันไซนะครับ