ปล่อยสายตาไปกับ ภาพวิวต่างๆ ที่ฉายผ่านหน้าต่างรถ
เพลงทั้งเพราะ และไม่เพราะคลอกันไป เพลงแล้วเพลงเล่า


ริมทะเล เราหย่อนตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
หรือเป็นน้ำหนักแห่งความคิดต่างหาก ที่ฉุดเราทรุดลงไป


ไออุ่นจากแดด ลมเย็นจากทะเล พัดผ่าน
บทสนทนาสั้นๆ ไร้สาระ เกิดขึ้นเป็นระยะ


รู้สึกสบาย ผ่อนคลาย ที่ได้หนีจากชีวิตประจำวันออกมา
แต่ความสุขปนเศร้าที่เป็นอยู่ มันมาไกลเกินคิดไว้


สายตาที่เพ่งมองถนน ค้นหาทางกลับบ้าน กลับดูเต็มไปด้วยความคิด
หลักกิโลที่ผ่านไป ครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเราใกล้ถึงบ้านแล้ว


กลับไม่มีใครดีใจ




มันเกิดขึ้น และมันจะเกิดขึ้น
เพราะการลาจากมันก็เป็นแบบนี้เสมอ



ความเหงาและเศร้า มันก่อตัวขึ้นภายใต้ความเงียบ...


ป.ล.เมื่อวานพี่แพะพาไปเที่ยวมา สนุกมากๆ นั่งรถกันปวดก้นเลย ออนเซนดีมากๆ อาหารอร่อย ไปสองวัน กินกันไม่เลิกเลยตลอดทริป