บ้านหลังเล็กๆ
ไม่กว้าง ไม่ใหญ่ ห้องไม่เยอะ
ไม่มีสวน มีลานจอดรถเล็กๆ กับรถเล็กๆ

คนในบ้านยิ้มแย้มแจ่มใส
มีเสียงพูดคุย ตลอดเวลา
ข่าวนู่นนี่ ดินฟ้าอากาศ
หน้าที่การงาน ไปจนถึงชีวิตส่วนตัว

อาหารเช้า มื้อเล็กๆ
กับบทสนทนาทางโทรศัพท์กับคุณตาเพียงไม่กี่นาที
เพลงเพราะๆ ระหว่างที่เก็บที่นอน
อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัว


ชั่วขณะนั้น ผมนึกถึงบ้านของตัวเอง...


บ้านหลังใหญ่ ห้องมากมาย
สวน กรงนก น้องหมา ตู้ปลา
โรงจอดรถที่ยัดรถได้ห้าคัน

ไม่เคยมีอาหารมื้อเช้า
ทุกคนตื่นด้วยตัวเอง ทำหน้าที่ของตัวเอง
ออกจากบ้านไปโดยที่บางครั้ง ไม่เจอกันด้วยซ้ำ

กลับบ้าน ทำงานของตัวเอง
ห้องครัว ข้าวอุ่นๆ และกับข้าวพร้อมอยู่ในสำรับ
โต๊ะกินข้าว เก้าอี้รายล้อม
ทั้งที่เราใช้เก้าอี้ไม่เคยเกินหนึ่งตัว

บ้านใหญ่หลังนี้ มีไว้เพื่อใคร
ในเมื่อมันเป็นบ้านที่ไม่เคยมีใคร

ป.ล.เมื่อวานไปค้างบ้านพี่แพะมา ตอนแรกช่วยแบกของไปส่งเฉยๆ แต่พอดีดึก ดึกไปดึกมา ไปๆมาก็เลยค้าง แต่ไม่ได้เตรียมอะไรไปเลย ไปรบกวนเขาจริงๆ บ้านน่ารักมาก อบอุ่นมาก ซาบซึ้งมาก โอ้...เกินบรรยาย เป็นอีกหนึ่งวันที่ดีในชีวิตนี้