วันนี้เป็นวันหยุดหนึ่งวันเต็มๆ
ที่ปกติเราจะนอนจน10โมงเลยแหล่ะ
ช่วงหลังนี่งานเยอะมาก พอได้หยุด
มีสองอย่างที่ทำคือ นอนยาว กับทำงานยาว
(อย่างหลังนี่แม่งมากกว่า)

แต่วันนี้มีธุระต้องไปทำเรื่องวีซ่า
แล้วก็เลยไปตัดผมมา่ด้วย

ตอนนั่งรถไฟ ก็เหม่อๆ
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
แต่มีความคิดแว่บนึง นึกถึงเรื่องเก่าๆ
นึกถึงใครหลายๆคน ที่ทั้งยังวนเวียนอยู่ในชีวิต
และทั้งพวกหลุดนอกวงโคจรไปแล้วด้วย

พอคิดไปคิดมา ก็รู้อยากจะทำตัวหลุดวงโคจรดูบ้าง
และก็มีแว่บนึงที่รู้สึกว่า "อยากทิ้งเพื่อน" ขึ้นมาเฉยเลย

กับความรู้สึกที่มีใครแล้วต้องเจ็บ
กับ "ความเจ็บปวด" ที่จะเคยเกิดขึ้น
และที่กำัลังจะเกิดขึ้นนั้น...

เราจะรับมือกับมันต่อไป
แต่จะรับมือมันได้แค่ไหนนะ
หรือว่าเราควรเลือกที่จะ
ทิ้งทุกอย่างเพื่อแลกกับการไม่ต้องเจ็บ

...จะดีหรือเปล่านะ...


................................................................
เล็กน้อยขำๆ

วันนี้ไปตัดผมมา หล่อเลย
(อย่าอ๊วกนะ เพราะว่าหล่อนานแล้วฮ่าๆ)
อยากไปตัดนานและ ติดงานยุ่งเลยไม่ได้ไปสักที

ช่างตัดผมหน้าตาดีมาก จนเราตกใจ
(ตัดผมเสร็จก็ยังหล่อไม่สู้มัน เสียใจ T_T)
ตัดๆไปก็ชวนคุยกับเราตลอด.....แต่เราเบื่อง่ะ
คือเวลาตัดผมเราก็อยากนั่งสงบๆ (เป็นกันป่ะ)

พี่แกพูดจาดี เสียงหวาน ตาหวาน
พอเจอเรานั่งนิ่งๆ หลับหูหลับตา
หน้าเสียไปเลย สงสารเหมือนกันแต่เหนื่อย
ขี้เกียจคุยง่ะ

ป.ล. ช่างตัดผมมันบอกว่า "เราผมหนาดีเนอะ"
(ความจริงมันแอบบ่น เพราะว่าตัดยากแน่ๆเลย)
ป.ล.2 บล็อกแต่ละวันเริ่มเบนเบี้ยวมาเป็นไดอะรี่
แต่ไม่รู้สิ อาจจะดีกว่าไม่เขียนอะไรเลยก็ได้มั้ง